اعتراضات ایران؛ آیا جریان اصلاح‌طلبی و اصلاح‌طلبان پایان یافته است؟

بریدن جامعه از اصلاح‌طلبی و تصمیم مردم به توقف همکاری با این جریان زمانی به اوج رسید که مردم، افول تعهد و عدم وفاداری راهبران این جنبش را در عملکردشان احساس کردند. از این زمان بود که هواداری و هویت سازی با جریان اصلاحات، که دیگر هیچ تفاوتی با گروه رقیب سیاسی‌اش (محافظه کاران) ندارد، بی‌معنی شد.

فرایندی که به هویت‌یایی متعارض منجر می‌شود و هواداران پیشین را در فشار متقاطعی قرار داده که منجر به فرسایش حمایت شده و تغییر نگاه، منجر به بریدن و انشعاب از اصلاح طلبی گردید.

بی اثر بودن راهبردهای میانه‌روانه و اصلاح‌طلبانه ، جامعه را به سمت وجوه رادیکال اشکال تغییر و گزینه‌های اعتراضی متمایل می‌کند.

گرایش به تندروی (به مثابه امری گریزناپذیر) فرآیندی خودخواسته نیست بلکه پاسخ به شکست، افول و پایان اصلاح‌طلبی و سرکوب و انقیاد حکومت است.

تاوان یک شکست و بن بست میانه روانه، یک جایگزین ساختارشکنانه است.

در حال حاضر موضع‌گیری‌ها و نگرش‌هایی که از سوی برخی از افراد، به نام اصلاح‌طلبی بیان می‌شود، اساسا با منش و رویکرد اصلاحات ادعایی هم‌خوانی ندارد. و از طرف دیگر با وجود تعارض دیدگاه‌های «اصلاح طلبان اسمی» با بنیان‌های اصلاح‌طلبانه که با بن بست و رویگردانی مردم از آن به پایان رسیده، حتی نمی‌توان اسم اصلاح طلب بر آنها گذاشت. از این رو جریان اصلاح‌طلبی و اصلاح‌طلبان برای همیشه به پایان رسید و به تاریخ پیوستند.

رویکردهایی که اخیرا از سوی افراد موسوم به جریان اصلاحات با بیان مواضع روشن در مرزبندی با معترضان بیان شده، ارتجاعی‌تر از آن است که بتوان نام اصلاحات بر آن نهاد و کاملا رویکرد محافظه کاری است. زمانی آنها که تن به هر مهندسی انتخاباتی، سیاسی و امنیتی می‌دهند و در برابر پتانسیل و ظرفیت‌هایی که می‌تواند یاری‌گر تغییر با رویکرد گذار دموکراتیک باشد، می ایستند، شایسته‌تر آن است که در آرایش سیاسی جدید رسما «تایید‌طلبی» حاکمیت را که در مشی خود اتخاذ نموده‌اند، در اسم و نام گرایش سیاسی خود نیز اعلام کنند.

آنچه که مشخصا در مواضع بهزاد نبوی بعنوان رئیس شورای عالی سیاست گذاری اصلاح طلبان اعلام شد، گونه‌ای است از سیاست‌ورزی که می‌توان آن را اعلام «محافظه کاری جدید» تلقی نمود. در شرایطی که اصلاح طلبان، پیشتر در داوری مردمی با نه بزرگ به پایان راه اصلاحات اعتراف نمودند، اما این بار نیز نه تنها نتوانستند نقش «اصلاح‌طلبی مرزی» را ایفا کنند بلکه با اعلام برائت از هرگونه اعتراض خیابانی، رفوزه میدان شدند.

مردم برای برون رفت از بن‌بست و انسداد ساختار که در آن هر روز وضعیت آنان پریشان‌تر از گذشته می‌شود، چاره‌ای دیگر جز رفتن به سمت گذار از حاکمیت اقتدارگرا با استفاده از ظرفیت‌های اعتراضی ندارند.

امروز در جنبش اعتراضی، کسانی که به آخر خط رسیده‌اند و یا افرادی که از جریان اصلاح‌طلبی به دلیل نقش مزاحمش بریده‌اند، در کنار نسلی قرار گرفته‌اند که با اشکال مبارزه‌جویانه اعتراضی به صحنه آمده‌اند.

بی تعهدی اصلا‌ح‌طلبان به تقاضاهای سیاسی و اجتماعی مردم و غلتیدن در سمت محافظه‌کاری برای جلب اعتماد حاکمیت حاکی از برداشت غلط آنها از واکنش مردم است. اصلاح طلبان به غلط تصور می‌کنند که مردم تحت هر شرایطی و حتی به رغم افول، پسرفت و پیشرفت اصلاحات گریزی، همچنان در این ساختار متروک و کژ کارکرد اصلاحات، همراه با آنها و در مقابل رقیب محافظه کارشان خواهند ایستاد.

مطالبه‌ نیروی موثری که تغییر را اجتناب ناپذیر ساخته، این روزها در سراسر کشور و خاصه در دانشگاه‌ها معطوف به تغییر ساختار است. این نیروی اجتماعی متکثر و متنوع که قدرتمندترین سلاح آن انسان‌ها و شهروندان با قدرت اجتماعی بالا در برابر قدرتمندان هستند، آینده‌ای روشن را برای این خیزش اجتماعی اعتراضی رقم خواهد زد.

با این وجود در شرایطی که درک و فهم از خواست مردمی که به دنبال پس گرفتن حقوق پایمال شده زنان و حق زندگی شرافتمندانه، آزادی، ساختار دموکراتیک و عادلانه هستند، روشن است، اصلاح‌طلبان همچنان سمت غلط و در جایگاه نادرست ایستادند.

تصور این مساله روشن است که کسانی که در جریان اعتراضات مردم به حاکمیت انقیاد، تبعیض و حکمرانی غیرپاسخگو و غیر دموکراتیک، سمت مردم را گرفتند، هر روز مطمئن‌تر می‌شوند و افراد و جریاناتی که در سمت سرکوب و خشونت سیستماتیک قرار گرفته‌اند، هر روز پریشان‌تر و عصبی‌تر و ناتوان‌تر. این مردم، ایران آزاد را می خواهند و سرانجام آزاد خواهند شد!