ال‌کلاسیکو؛ دوران سخت پیش روی بارسلونای ژاوی

شش بازی اخیر بارسلونا در لیگ فوتبال اسپانیا که این تیم در آن‌ها حتی یک گل هم نخورد، مقابل تیم‌هایی مانند وایادولید، کادیس، الچه و رئال مایورکا بوده؛ تیم‌هایی که به داشتن خط حمله ضعیف در رقابت‌های این فصل لالیگا معروف هستند.

ضمن این که در رقم خوردن این آمار نباید نقش عملکرد درخشان مارک آندره تراشتگن، دروازه‌بان بارسلونا را فراموش کرد.

اما آمار در مسابقات مهم‌تر و در جایی که گزینه‌های اصلی خط دفاعی در دسترس نبودند، حرف دیگری می‌زند.

بارسلونا در رقابت‌های این فصل لیگ قهرمانان فوتبال اروپا در چهار مسابقه هفت گل خورده است. این تیم دو باخت، دو مساوی و یک پیروزی در کارنامه دارد.

تساوی ۳-۳ چهارشنبه شب مقابل اینترمیلان گرچه مسابقه جذابی از کار درآمد اما با این نتیجه ژاوی، کابوس رفتن به لیگ اروپا را بیش از پیش احساس می‌کند.

اینتر میلان فقط باید ویکتوریا پلزن را شکست دهد تا بارسلونا نتواند به عنوان تیم دوم گروه به مرحله حذفی صعود کند؛ تیمی که در ۴ مسابقه ۱۶ گل خورده است.

اگر بارسلونا به رئال مادرید هم ببازد، آن‌گاه می‌توان از آغاز شدن دوران سخت این تیم سخن گفت.

دو قدرت سنتی فوتبال اسپانیا این فصل شانه به شانه هم پیش می‌روند. این دو تیم تا اینجای فصل فقط یک مساوی داشته‌اند و دو امتیاز از ۲۴ امتیاز ممکن را از دست داده‌اند.

اما شاید با نگاه به لیگ قهرمانان فوتبال اروپا، برآورد بهتری از عملکرد این دو تیم داشت.

رئال مادرید که به ورشو سفر کرده بود، تا آخرین دقایق بازی و ضربه سر آنتونیو رودیگر منتظر ماند تا یک امتیاز از دیدار با شاختار دونتسک بدست آورد.

سفر رئال به لهستان با ۹ امتیاز اندوخته همراه بود و این شاید توجیهی باشد برای این که تیم خیلی به خودش فشار نیاورد و به برخی از بازیکنان ترکیب اصلی استراحت داد.

اوضاع بارسلونا اما به حدی حساس بود که ژاوی مسابقه تیمش را «فینال جام» توصیف کرد و در ۴۵ دقیقه ابتدایی بازی هم به نظر می‌رسید که همه چیز طبق نقشه پیش می‌رود.

بارسا با پرس بالا بازی می‌کرد، توپ‌های زیادی روی دروازه سانتر می‌شد و همین طور شوت‌هایی که از خارج محوطه جریمه روانه دروازه حریف می‌شد؛ بازیکنان هم بین خطوط حریف به خوبی یکدیگر را پیدا می‌کردند.

در واقع همه چیز تا پایان نیمه اول خوب پیش می‌رفت. اما بعد چه ایرادی پیش آمد؟

خب، راستش را بخواهید تقریبا همه چیز برعکس شد. آن‌ها اوایل نیمه دوم گل خوردند و پس از آن هم دریچه‌های سد گشوده شدند.

از زمانی که جرارد پیکه یادش رفت باید اطرافش را نگاه کند و حواسش به مهاجمان اینتر باشد و اولین گل وارد دروازه شد، نقشه تغییر کرد و تیم تصمیم گرفت که «باکس تو باکس» (هافبک‌های میانی بین دو محوطه جریمه رفت و برگشت دارند و همزمان به دفاع و حمله کمک می‌کنند) بازی کند. اما پیکه، اریک گارسیا و مارکوس آلونسو هرگز نتوانستند با این وضعیت کنار بیایند.

بارسلونا طوری بازی می‌کرد که انگار یک دقیقه به آخر مسابقه باقی مانده است. بازی تبدیل به برنده شدن بلیت بخت‌آزمایی شد و تنها چیزی که می‌توانید بگویید این است که دو باری که تراشتگن در آخرین دقایق بازی دروازه‌اش را نجات داد، موجب شد که بخت کوچکی برای صعود در بازی‌ بعدی باقی بماند.

خب حالا تنها چیزی که می‌دانیم این است که ما یک بارسلونا داریم که برای ۴۵ دقیقه می‌تواند طبق خواسته ژاوی بازی کند، تیمی که تا وقتی اوضاع سخت نشده خوب کار می‌کند و بعد دیگر نمی‌تواند خودش را با شرایط تطبیق دهد. تیمی که به دو شیوه می‌خواهد به خواسته‌هایش برسد: ژاوی دوست دارد بازی کنترل شود اما بازیکنان می‌خواهند سریع حمله کنند.

بدون شک تیم ژاوی در مرحله اول فرآیندی که در پیش گرفته مانده است و این خبری بد برای تیمی است که باید با رئال مادرید بازی کند؛ تیمی با سال‌ها افتخار که خیلی خوب بلد است هر موقع که نیاز باشد، سطح بازی‌اش را ارتقا دهد.

تراشتگن بازیکنی است که نقش بسیار مهمی در صدرنشینی بارسلونا در لالیگا دارد و بدون او نمی‌توان تصور کرد که باشگاه الان چه وضعیتی داشت.

در سوی دیگر زمین اما اوضاع کاملا متفاوت است. تیبو کورتوا سه بازی اخیر تیمش را به دلیل مصدومیت کمر از دست داده و هنوز نمی‌تواند در تمرینات شرکت کند.

آندری لونین جایگزین این دروازه‌بان بلژیکی شده اما او هنوز نتوانسته مانند کورتوا در نقش بازیکنی که می‌تواند سرنوشت تیمش را تغییر دهد و پیروزی را به اردوی مادرید بیاورد، ظاهر شود. اما سئوال این است که حتی اگر نخواهیم دروازه‌بان رئال را با دروازه‌بان حریف هم مقایسه کنیم، چه کسی می‌تواند این نقش را بازی کند؟

برای یک لحظه دروازه‌بان بودن را فراموش کنید، باز هم باید حواس‌مان باشد که کورتوا یکی از تاثیرگذارترین بازیکنان این فصل بوده است.

اما وضعیت در خط دفاع چگونه است؟

بازی‌های این فصل لیگ قهرمانان نشان داده که بارسلونا تیمی است که نمی‌تواند با ضد حمله‌های حریفان مقابله کند. وقتی آن‌ها کنترل بازی را در دست دارند، می‌توانند به خوبی به عنوان یک تیم دفاع کنند، ولی وقتی که باکس تو باکس بازی می‌کنند، ساختار دفاعی تیم مختل می‌شود.

در حالی که رئال مادرید تیمی است که به ندرت از زمین حریف دفاع می‌کند و اغلب منتظر می‌ماند تا بارسلونا توپ را از دست دهد و به این تیم ضد حمله بزند.

از این نظر کریم بنزما، ویلنیوس جونیور، فدریکو والورده و هرکس دیگری که هم بازی کند، تبدیل به کابوسی ترسناک برای بارسلونا خواهد شد، به این دلیل که رئال مادرید یکی از بهترین تیم‌های جهان در این زمینه است.

رئال در دفاع ادر میلیتائو را در اختیار دارد، بازیکنی که مسابقه سه‌شنبه شب لیگ قهرمانان را از دست داد اما به احتمال فراوان به ال‌کلاسیکو می‌رسد. او یکی از بهترین مدافعان وسط کنونی جهان است.

میلیتائو، بازیکنی سریع، قدرتمند، فیزیکی با دید فوق‌العاده و قدرت بازیخوانی عالی است. البته رئال رودیگر را در اختیار ندارد و به نظر می‌رسد که داوید آلبا یا ناچو، جای او را در زمین بگیرند.

رودریگو بازیکن خوبی است اما هنوز به سطح کریم بنزما نرسیده است، با این حال رئال دست‌کم می‌داند که بازیکنی را در اختیار دارد که می‌تواند نقش مهاجم فرانسوی‌اش را بازی کند.

او به خوبی می‌تواند با سایر بازیکنان ارتباط برقرار کند و مدافعان حریف را عقب نگه دارد. رودریگو همچنین توانایی به عمق زدن را دارد و می‌تواند دروازه حریفان را باز کند. در بازی مقابل اتلتیکو مادرید، قبل از تعطیلی ناشی از انجام بازی‌ها ملی، او با فاصله بهترین بازیکن زمین بود.

رودریگو می‌تواند در عرض بازی کند و همین طور در مناطقی که بیشترین مشکل را برای حریفان به وجود آورد: از جمله گاهی در نقش مهاجم مرکزی که معمولا در اختیار بنزما قرار داده می‌شود.

نقطه عطف بازی یکشنبه می‌تواند در خط میانی رقم بخورد. تقریبا با قطعیت می‌توان گفت که کارلو آنچلوتی عملکرد تاکتیکی ال‌کلاسیکوی قبلی را تکرار نخواهد کرد؛ مسابقه‌ای که در آن لوکا مودریچ را در نقش بازیکن شماره ۹ کاذب به کار گرفت و بازی با شکست چهار بر صفر تمام شد.

آنچلوتی بهتر از هرکسی می‌داند که تاکتیک مبتنی بر انتقال سریع نیاز به هافبک‌هایی دارد که در زمان حمله حریف، منسجم بمانند و بعد به سرعت در فضاهای خالی پخش شوند.

رئال مادرید حالا تیمی با ساختار بسیار محکم است که هر بازیکنی به خوبی می‌داند که سایر هم‌تیمی‌هایش چه نقشی بازی می‌کنند. آن‌ها مدت‌هاست که این خصلت را دارند و به نوعی جزئی از وجودشان شده است.

از سوی دیگر بارسلونا هم همین کار را انجام می‌دهد، با این تفاوت که هنوز در مراحل آموزش است.

ال‌کلاسیکوی روز یکشنبه مرحله‌ای دیگر از هویت‌یابی بارسلونا است؛ مرحله‌ای که می‌تواند دوران سختی را برای باشگاه رقم بزند.

اگر اوضاع خوب پیش برود، آن‌گاه تیغ سرزنش متوجه بازیکنان قدیمی باشگاه مانند پیکه و سرخیو بوسکتس خواهد شد که الان در اوج قرار ندارند و بسیاری مدت‌هاست که می‌گویند آن‌ها دیگر توانایی بازی در چنین سطحی را ندارند.

سپس برحسب اتفاقی که در بازی مقابل رئال رخ دهد، تیغ ملامت به تن سرمربی خواهد خورد که چرا نتوانسته‌ بهترین بازی را از ستاره‌های تیم بگیرد و پس از ۱۴۵ میلیون یورو خرید تابستانی، تیمش پیشرفت نکرده است.

موج بعدی سرزنش نصیب خوان لاپورتا، رئیس باشگاه می‌شود که بخشی از حقوق آینده بارسلونا را فروخته تا چهره جدید تیم را تشکیل دهد.

لاپورتا بیشتر بودجه کنونی باشگاه را خرج ساختن تیمی قدرتمند کرده با این باور که موفقیت در زمین فوتبال موجب برگشتن پول و پیدا شدن شرکای تجاری جدید خواهد شد. اتفاقی که اگر رخ دهد در آینده به تیم کمک می‌کند که بدهی‌هایش را بپردازد و بازیکنان جدید بگیرد. به این ترتیب موفقیت هم در ادامه می‌آید و بازیکنان درجه یک راهی باشگاه می‌شوند و داستان ادامه خواهد یافت.

اما عدم نتیجه‌گیری در مسابقات و ناکامی در گرفتن جام، که پرستیژ لازم برای درآمدزایی و پرداختن بدهی‌ای را فراهم می‌کند که مجموع آن یک میلیارد یورو بود و میزان آن در دوران لاپورتا بیشتر هم شده است.