انفجار در آموزشگاه کاج؛ میان آوارها دنبال شاگردانم بودم اما جسد خواهرم را یافتم

«وقت مرگ کفش‌های کهنه من پای نرگس بود. این درد مرا می‌کشد. غصه‌هایی از نرگس در جان و روح من باقی مانده که هیچ وقت نمی‌توانم فراموش کنم.»

بغض شریفه خواهر بزرگتر نرگس هنگام گفتن این کلمات ترکید و پس از آن برای دقایقی ساکت ماند 

نرگس ۱۸ ساله اهل دایکندی بامداد ۳۰ سپتامبر ۲۰۲۲ در انفجار مرکز آموزشی کاج همراه با بیش از ۵۰ هم‌کلاسی دیگرش کشته شد. 

حال آنکه نرگس در فقر بزرگ شد و هرگز توان به تن کردن لباس‌های نو را نداشت اما تمام مدت عمر کوتاهش را با امید آینده‌ای آسوده گذراند. او هرچند بارها برای پرداخت فیس کورس تنگ‌دست شده بود اما دلش مدام گرم فردایی بهتر بود.

شریفه سکوتش را شکست و گفت: «اگر می‌دانستم عمری به این کوتاهی دارد با او بیشتر مهربان می‌بودم. خواهرکم که باوجود تمامی مشکلات اقتصادی گذران می‌کرد و درس می‌خواند.»

نرگس آرزو داشت پزشک شود و به زنان بازمانده از خدمات بهداشتی در دورافتاده‌ترین نقاط افغانستان کمک کند.

انفجار یا زنگ تلفن خانواده‌های داغدار اغلب با این دو صدا از فاجعه باخبر می‌شوند. 

چیزی از ۷ بامداد گذشته بود که گوشی سخیداد، پدر نرگس به صدا درآمد و خبر فاجعه دست و پای پدر را لرزاند. 

پس از آن سخیداد شماره نرگس را گرفت، آنکه پشت خط بود، نرگس نبود. مردی از میان آوار موبایل او را یافته بود. 

سخیداد با نفس‌های تند و سرد راهی آموزشگاه شد، نرگس را نیافت، پس از آن بیمارستان‌‌ها و.. دقایقی بعد جسد خون‌آلود نرگس روی بستر یک بیمارستان یافت شد. 

لباس‌های آغشته به خون صورت خاک‌آلود و سری که ترکش خورده بود و دستی که سرجایش نبود.

لحظاتی بعدتر سخیداد سوار آمبولانس با جنازه دخترش راهی مسجد شد.

ساعاتی بعدتر تن سوخته و خون‌آلود نرگس را شسته و روانه قبرستان کردند.

«شب بدون نرگس خانه آمدیم. دختر کوچکم که نامش همیشه سر زبانم بود. گاهی فراموش می‌‌کنم که دیگر نیست. از بیرون که خانه می‌آیم٬ صدا می‌زنم نرگس. دفعتا یادم می‌آید که نرگس دیگر نیست. قلبم ایستاد میشه.» 

سخیداد که جوانی‌اش را با کارگری و حفر چاه پیر کرد می‌گوید با سختی اما امیدهای بسیار نرگس را بزرگ کرده بود. 

پدر نرگس اکنون بیکار است و دو برادرش هم پس از بازگشت طالبان دانشگاه را ترک و راهی ایران برای کارگری شدند.

او می‌گوید: دلیل شادی‌های ما نرگس بود. حالا دیگر هیچ دلیلی برای خندیدن نداریم.

سکینه، خواهر بزرگ نرگس اولین کسی بود که جسد او را دید. او که از دایکندی برای مدتی کابل به مهمانی آمده بود، می‌گوید با شنیدن خبر انفجار سر از پا گم کرد و تمامی بیمارستان‌های شهر را گشت.

صدای ناله‌‌های مادران و جنازه‌هایی که یکی یکی از بخش عاجل بیمارستان محمد‌علی جناح راهی قبرستان می‌شدند دل سکینه را می‌لرزاند.

سکینه پس از بررسی تمامی اجساد موجود در اتاق٬ به جسدی با پیراهن بلند سیاه و سفید رسید.

از آنجایی که در اغلب موارد صورت قربانیان سوخته و قابل شناسایی نیست٬ خانواده‌های داغدار از روی لباس٬ کیف و کفش یا نشانه‌های خاص عزیزان‌شان را از دیگر اجساد تشخیص می‌دهند.

حالا پدر جیغ می‌کشید و خواهران و برادارن نرگس همه دور جسد او حلقه زده بودند اما خبری از مادر نبود. مادر در جستجوی نرگس به خیابان‌ها زده و گم شده بود.

هنگام بیرون کشیدن جسد نرگس از بیمارستان٬ مادر را جایی کنار خیابان یافتند.

هنگام نوشتن این گزارش مادر نرگس در وضعیت خوبی به سر نمی‌برد و نمی‌توانست صحبت کند.

شب قبل از رویداد همه خانواده در جشن عروسی یکی از همسایه‌ها شرکت کرده بودند اما نرگس مثل همیشه شب را خانه ماند و مشغول درس خواندن شد.

 شریفه که قبل از رفتن به جشن عروسی٬ برای آخرین‌بار نرگس را با لبی پرخنده دیده می‌گوید: «روز بعد جسدش را دیدم. دیگر نرگس قبل نبود. لبخند نمی‌زد. بدنش سرد و کبود شده بود.»

حدود پنج سال قبل وقتی آموزشگاه «مهدی موعود» در کابل مورد حمله قرار گرفت، در اولین ساعات پس از رویداد آنجا رفتم و جز ویرانی چیزی ندیدم. در آن رویداد نیز بیش از ۵۰ دانشجو کشته شدند.

«کاج» همان «مهدی موعود» است که به گفته مسئولان آن «چون نام مذهبی بود و تهدیدهای امنیتی هم به جان مردمان اهل تشییع زیاد شده بود در آن سال» نام این آموزشگاه به کاج تغییر دادند.

به گفته مسئولان کاج قبل از بازگشت طالبان در این آموزشگاه حدود ۴ هزار دانش‌آموز در آن مشغول آموزش بودند اما بعد از تحولات اخیر در افغانستان٬ خروج شماری از مردم٬ افزایش مشکلات اقتصادی و بسته شدن مکاتب دخترانه شمار دانشجویان از ۴ هزار نفر به ۴۰۰ نفر کاهش یافت.

در نتیجه این حمله دو محافظ امنیتی این آموزشگاه نیز جان باخته و یکی دیگر زخمی شده است.