تابستانی که تغییر اقلیم در چین ویرانی به بار آورد

به علاوه ویرانی در استان هیلُنگجیانگ در شمال شرقی چین تاثیر زیادی بر عرضه مواد غذایی در سراسر این کشور داشته است.

در ماه جاری ۴۰ درصد محصول برنجی معروف به نام ووچانگ در این ناحیه نابود شده، که به وضوح ناشی از حجم و سرعت سیل است. جاهایی که باید سرسبز باشند حالا بی‌جان و بی‌رنگ و رو هستند.

یک کشاورز دیگر به نام ژائو لیجوان درحالی که لبخندی به صورت دارد می‌گوید: «زمین‌هایی که محصولات‌مان را در آنها کاشتیم همه زیر آب رفته. امسال دیگر امکان کشت نداریم.»

این زن ۵۶ ساله اضافه می‌کند: «ضایعات امسال حساب ندارد. ما اینجا ده‌ها هزار جریب زمین برنج داریم. وقتی سیل را دیدم گریه کردم. همه چیز را تلف کرد و من می‌ترسم توفند برگردد.»

حداقل ۸۱ نفر در سیل‌های اخیر کشته شده‌اند، از جمله کسانی که سعی داشتند دیگران را نجات دهند.

اما رنج اقتصادی ناشی از آن خیلی از این منطقه فراتر می‌‍رود، به خصوص در کشوری که در پی سه سال مقررات سفت و سخت همه گیری کووید در تلاش است به حالت عادی برگردد.

و اگر دولت چین می‌خواهد هزینه‌های فوری عدم رسیدگی به مشکل تغییر اقلیم را بسنجد، کافی است به حرف دانشمندان خود گوش کند.

در کمتر از یک دهه شمار سیل‌های ثبت شده در این کشور ده برابر شده است.

در تابستان ۲۰۱۱ ماهانه شش تا هشت سیل در چین ثبت می‌شد. ماه ژوئیه سال قبل بیش از ۱۳۰ مورد و در ماه اوت هم ۸۲ مورد سیل فهرست شد.

به گفته دکتر ژائو لی از گروه «صلح سبز شرق آسیا» افزایش موارد ثبت شده سیل در چین تا حدودی به این دلیل است که این کشور درحال ایجاد سامانه‌هایی برای نظارت و ثبت داده‌های مربوط به سیل است.

اما او می‌گوید گرمتر شدن زمین به وضوح یک عامل بزرگ است.

او گفت: «دمای بالاتر میزان تبخیر را افزایش می‌دهد، که به انباشت رطوبت بیشتری در اتمسفر منجر می‌شود. این رطوبت بالا در اتمسفر می‌تواند به بارندگی شدیدتر و طوفان‌های فراوانتر و شدیدتر از جمله توفندها و چرخندها منجر شود.»

مطالعه دو سال پیش صلح سبز با استفاده از داده‌های هیات اقلیمی سازمان ملل دریافت که موج‌های گرما و بارندگی شدید عملا فصل تابستان را در قرن جاری در استان‌های اطراف پکن و شانگهای به اندازه یک ماه طولانی‌تر خواهد کرد. در دلتای «رود مروارید» تمدید هوای تابستانی بیش از ۴۰ روز خواهد بود.

مقام‌های سازمان هواشناسی دولت چین گزارش داده‌اند که دمای بسیار بالا و بارندگی بسیار شدید بدون شک از اواسط دهه ۱۹۹۰ تاکنون افزایش یافته است.

دکتر ژائو لی از صلح سبز هشدار می‌دهد که انسان برای فاجعه‌های بالقوه‌ای که می‌تواند قریب الوقوع باشد آمادگی ندارد.

او می‌گوید: «ما آماده رویدادهای شدید آب و هوایی نیستیم. تجربه‌های اخیری که از نظر جاری شدن سیل داشته‌ایم موید این موضوع است.»

مقام‌ها در چین سعی کردند با استفاده از سیستمی از سدها، مسیر آب را طوری تغییر دهند که آثار سیل کم شود.

مشکل این است که آب بالاخره باید در جایی سرازیر شود و این جوئوجائو در استان هِبِی بود که ضربه دید. این شرایط دولت را در شرایط سختی قرار می‌دهد.

برای بسیاری در جوئوجائو یک آینده‌ روشن دوردست به نظر می‌رسد.

آقای ژانگ که دو کسب و کار کوچک در آنجا دارد می‌گوید: «هشت تا ده سال وقت خواهد برد تا ضررها را جبران کنم. دولت هنوز نگفته به ما غرامت می‌دهد یا نه. من دو مغازه دارم اما چه می شود کرد؟».

چند هفته پیش خودروها همچنان به آرامی در آب و گل باقی مانده از سیل در یکی از خیابان‌های اصلی شهر در حرکت بودند. در دو طرف جاده خودروهایی گل گرفته که شیشه‌های جلویی آنها در اثر فشار سیل خرد شده بود دیده می‌شد.

یک خط قهوه‌ای رنگ نشان می‌دهد آب تا کجا بالا آمده بود به طوری که انواع وسایل خانگی را در طبقات اول بلیعده و به خیابان پرت کرده بود.

اقلیم‌شناسان اولین کسانی هستند که اذعان می‌کنند نمی‌توان رویدادهای شدید آب و هوایی را جدا از باقی حوادث بررسی کرد.

در ماه ژوئن، دما در شمال چین طاقت‌فرسا بود و برای چند هفته از ۴۰ درجه سانتیگراد فراتر رفت و بعد بارانی که باید در یک ماه ببارد ظرف ۲۴ ساعت خالی شد.

پروفسور کاسکِید توهولسکی، جغرافی‌دان در دانشگاه ایالتی مونتانا، می‌گوید: «این رویدادهای آب و هوایی بدون تغییر اقلیم هم اتفاق می‌افتد. مکانیسم‌هایی که عامل رویدادهای انفرادی یا مرکب مثل موج گرما و سیل‌های تابستان جاری در چین است پیچیده‌اند، اما تغییر اقلیم بر فراوانی و شدت این رویدادها اضافه کرده.»

او می‌افزاید که «رویدادهای شدید ناشی از تغییر اقلیم برای چین یک مشکل عظیم است چون این کشور جمعیتی متراکم دارد و از اقتصادهای عمده جهان است.»

رویدادهای شدید بار دیگر باعث توجه به آثار گرمایش بر چین شده و این سوال جدی را پدیده آورده که آیا تدابیر موجود برای مقابله با تغییر اقلیم برای مهار نیروی ویرانگر این نوع رویدادهای بالقوه فاجعه‌بار کافی هست یا نه.

اما این یک مشکل جهانی است و هیچ کشوری به تنهایی قادر به حل آن نخواهد بود.