تغییر قانون در کوبا؛ بوکسورهای زن می‌توانند مسابقه دهند

جوانا قاعدتا باید به زودی بتواند توانایی‌هایش را در رده جهانی نشان دهد، اما برای زنان دیگر از جمله نامیبیا فلورس، مربی او این تصمیم یک دهه دیر گرفته شده است.

بوکس زنان از المپیک ۲۰۱۲ لندن اجازه حضور در بازی‌ها را پیدا کرد. نامیبیا را چند سال بعد از آن مسابقات و در حالی که می‌خواست کوبا را ترک کند و به حرفه‌اش به عنوان بوکسور در خارج از این کشور ادامه دهد، ملاقات کردم. اما وابستگی شدید خانوادگی موجب شد که او خیلی زود به این جزیره بازگردد.

اما حالا که برای مسابقات بوکس بیش از حد مسن است، او دوباره روی رویای المپیک (یا آن طور که خودش می‌گوید تطبیق آن) به عنوان مربی تمرکز کرده است.

فلورس پس از دو دهه حضور در بوکس، بدون اجازه حضور در مسابقات جهانی می‌گوید: «لحظه فوق‌العاده‌ای است. طبیعتا از این اتفاق خیلی خوشحالم. ولی از سوی دیگر کمی هم ناراحت هستم چون امیدوار بودم که مشت‌های من و دستکش‌های من برای کوبا پیروزی به ارمغان بیاورد.»

حالا اما او امیدوار است که در المپیک ۲۰۲۴ پاریس به عنوان مربی برتر کشورش راهی بازی‌ها شود. فلورس می‌گوید: «فقط دوست دارم که سهم خودم را ادا کنم.»

فلورس که حتی بعد از بازنشستگی هم سرعت و قدرتش را حفظ کرده، می‌تواند نقشی اساسی در رکوردی داشته باشد که کوبا روزگاری از آن لذت می‌برد: کشوری که بیشترین مدال طلای بوکس المپیک را می‌برد.

موقعیت برتر کوبا در بوکس آماتور پس از این که بقیه کشورهای جهان به زنان اجازه حضور در این ورزش را دادند و به دنبال قدرت گرفتن نیروهای کمونیست در این کشور و به خصوص به دلیل عقاید ویلما اسپین، همسر درگذشته رائول کاسترو، نزول کرد.

همسر رئیس‌جمهوری سابق که رئیس فدراسیون زنان کوبا (اف‌ام‌سی) بود، عقید داشت چهره زنان کوبایی زیباتر و ارزشمندتر از آن است که بوکس آن را به هم بریزد.

این قضیه در بهترین حالت و چنان که یک بوکسور جوان به من گفت، نمونه‌ای از کج فهمی در مورد «حمایت زیادی» بود. اما بسیاری معتقدند که این یک اجحاف جنسیتی در کشوری بود که حکومت آن ادعای برابری کامل داشت.

پس از سال‌ها که زنان کوبایی فقط مجبور بودند از کنار رینگ شاهد رقابت مردان باشند، اواخر سال گذشته میلادی سرانجام روی رینگ رفتند و در هفت وزن برای حضور در تیم ملی رقابت کردند.

اداملیس مورنو که پس از مسابقاتی نفس‌گیر توانست سهمیه حضور در دسته پروزن تیم ملی را تصاحب کند، می‌گوید: «همه می‌دانند که بوکسورهای مرد کوبا در سال‌های گذشته چه عملکردی داشتند؛ آن‌ها به استانداردهایی شگفت‌انگیز رسیده‌اند. ما (زنان کوبا) کمی از آن‌ها عقب‌تر هستیم به این دلیل که این تغییرات تازه اعمال شده است.»

با این حال او می‌گوید که خوشبختانه این کشور به اندازه کافی در بوکس با تجربه و ماهر است: «به دنبال تمریناتی سخت که از سوی کسانی که دانش بالایی در بوکس دارند، طراحی شده است و همین طور تعهد کامل من، مطمئنم که می‌توانم نتایج خوبی برای کشورم بدست آورم.»

بوکسورهای زن کوبایی علاوه بر این که سال‌ها از رقابت‌های بین‌المللی دور بوده‌اند با مشکلات دیگری هم باید روبرو شوند.

کوبا در حال حاضر بدترین بحران اقتصادی پس از پایان جنگ سرد را تجربه می‌کند. وسایل ضروری مانند دستکش بوکس، کیسه بوکس و طناب ورزشی را به سختی می‌توان تهیه کرد. این روزها اما همچنین پیدا کردن غذا و ویتامین کافی به خصوص برای رژیم غذایی که ورزشکاران نخبه نیاز دارند، هم به معضلی تبدیل شده است.

جوانا رودریگز که با داشتن دختری هشت ساله با مشکلات بیشتری هم روبرو است، می‌گوید: «کوشش بسیاری نیاز است.»

با این حال او می‌گوید پس از محرومیتی طولانی از مسابقات، حالا وضعیت به گونه‌ای است که انگار بوکسورهای زن کوبایی در حالی به رینگ می‌روند که یک دستشان با طناب بسته شده و تنها با یک دست می‌توانند مبارزه کنند.
اما حالا دست‌کم خیال آن‌ها راحت است که کسی جلوی دست آزادشان را نمی‌گیرد.