تفاوت ایران ۲۰۲۲ با تیم‌های قبلی کی‌روش؛ تیمی که ناخودآگاه هجومی‌ می‌شود

همان ابتدای کار می‌رسیم به کلمه «تجربه»؛ چیزی که تیم ایران ۲۰۲۲ نسبت به دو دوره پیشین، از آن بیشتر و عمیق‌تر برخوردار است.

یک نمونه مهم مهدی طارمی است؛ بازیکنی که تا زمان برگزاری جام جهانی ۲۰۱۸ در پرسپولیس و الغرافه قطر تجربه بازی داشت اما در ۳ سال اخیر، یک فصل برای ریو‌آوه بازی کرد و سومین فصل حضور در پورتو را سپری می‌کند و در ۱۱۵ بازی ۶۲ گل برای این تیم زده است.

طارمی در مقابل تیم‌های بزرگی مثل میلان، چلسی، یوونتوس و اتلتیکو مادرید در لیگ قهرمانان اروپا بازی کرده و حالا به عنوان یکی از باتجربه‌ترین مهاجمان حاضر در جام جهانی، در ترکیب ایران قرار خواهد گرفت. او الان بهترین گلزن ایرانی در رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپا است.

به این ترتیب مهمترین تفاوت تیم کنونی ایران با تیم‌های دو دوره قبلی که زیر نظر کی‌روش بودند، تجربه نفر به نفر بازیکنان است.

از ۲۵ بازیکنی که در فهرست نهایی کی‌روش قرار گرفتند و راهی قطر شدند، ۱۶ بازیکن در بیرون از ایران بازی می‌کنند. ۱۳ بازیکن از این جمع در اروپا شاغل هستند و در لیگ‌های اروپایی بازی می‌کنند.

تفاوت دیگر تیم ایران ۲۰۲۲ با تیم‌های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸ ظرفیت فنی تیم کنونی در اجرای برنامه‌های مختلف است.

ایران در دوره سرمربیگری دراگان اسکوچیچ در چند بازی با سیستم ۳-۴-۳ بازی کرد و بازیکنان ایران نشان دادند که توانایی سازگار شدن با سیستم‌های متفاوت را دارند.

البته بعید است کی‌روش از سیستم ۱-۴-۱-۴ و در مرحله بعدی ۱-۳-۲-۴ فاصله بگیرد اما ظرفیت سازگاری با شکل‌های دیگر بازی، در تیم کنونی به خوبی ایجاد شده است.

نکته دیگر در چارچوب دروازه است. کی‌روش در ۲۰۱۴ چالش بزرگی در این پست داشت و پس از کنار گذاشتن مهدی رحمتی، تا چند روز پیش از نخستین بازی در جام جهانی مقابل نیجریه، روشن نبود دروازه‌بان اصلی ایران رحمان احمدی خواهد بود یا علیرضا حقیقی.

اکنون اما ایران چند دروازه‌بان آماده و باتجربه دارد. به نظر می‌رسد علیرضا بیرانوند مرد شماره یک ایران خواهد بود اما جالب اینکه بیرانوند در دوره اسکوچیچ، در دو مقطع تبدیل به دروازه‌بان دوم شده بود و جایش را امیر عابدزاده گرفته بود.

درواقع تیم ملی ایران حالا چند گزینه برای چارچوب دروازه دارد؛ بیرانوند، عابدزاده، پیام نیازمند و البته حسین حسینی، دروازه‌بان استقلال.

این موقعیت را کی‌روش پیش‌تر هرگز تجربه نکرده بود.

در جام جهانی ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸ رقابت شدیدی در پست دفاع راست و چپ در کار نبود. کی‌روش پیش از جام جهانی ۲۰۱۸ وریا غفوری را کنار گذاشت و نامش را در فهرست نهایی تیم قرار نداد تا نشان دهد که گزینه اصلی او برای حضور در دفاع راست رامین رضائیان است.

در آن دوره صادق محرمی هم به تیم ملی دعوت نمی‌شد. این بار اما هرچند بازگشت رضائیان به تیم ملی به خاطر بازگشت کی‌روش به نیمکت این تیم رخ داده، اما شاید محرمی گزینه اصلی برای بازی در دفاع راست باشد.

درواقع رقابت ویژه‌ای میان بازیکن سپاهان و بازیکن دیناموزاگرب برای حضور در ترکیب اصلی ایران شکل گرفته است.
در سمت چپ خط دفاع هم اوضاع پس از بازگشت کی‌روش، پیچیده شده است. در دوره اسکوچیچ امید نورافکن تبدیل به گزینه اول برای بازی در این پست شد اما یکی از شگفتی‌های فهرست نهایی کی‌روش این است که نام نورافکن در آن دیده نمی‌شود.

یکی از باثبات‌ترین بازیکنان یک سال گذشته تیم ملی از سوی کی‌روش خط خورده و درحالی رقابت میان ابوالفضل جلالی و میلاد محمدی برای رسیدن به ترکیب اصلی در پست دفاع چپ شدت گرفته که احتمالا هیچ یک از این دو بازیکن در صورت ادامه حضور اسکوچیچ در تیم ملی، شانس چندانی برای بازی در جام جهانی نداشتند.

برسیم به تغییرات در فلسفه کاری کی‌روش. مهم‌ترین چیزی که در چند هفته اخیر دیده شده، تغییر روحیه کاری این مربی پرتغالی در روابطش با رسانه‌ها و همکارانش در لیگ برتر ایران است.

شاید حتی ضرورت دور ماندن از تنش‌های رسانه‌ای در قرارداد سرمربی ایران هم قید شده باشد اما از نگاه بیرونی، باید به این تغییر ویژه در رفتار کی‌روش اشاره کنیم؛ اینکه در دوره جدید حضور او در تیم ملی، درگیری خاصی میان او و مربیان و رسانه‌ها شکل نگرفته است.

در بعد فنی، از یک سو اعتماد ویژه کی‌روش به بازیکنانی که در دوره قبلی با آنها مدت زیادی کار کرده، به چشم می‌آید. بازیکنانی مثل روزبه چشمی، رامین رضائیان، کریم انصاری‌فرد که اگر اسکوچیچ در تیم ملی ماندنی می‌شد، به احتمال قریب به یقین جایی در فهرست نهایی تیم نداشتند.

از سوی دیگر اما کی‌روش ریسک‌پذیری خود را با خط زدن نورافکن و اعتماد کردن به بازیکنی کم‌تجربه مثل جلالی نشان داده است.