تیم فوتبال زنان افغانستان در تبعید؛ نماینده کشوری که آنها را به رسمیت نمی‌شناسد

در اول، تنها دلیلی که این زنان می‌توانند این‌جا بازی کنند این است که نزدیک به دو سال پیش از کشور خود فرار کرده‌اند.

با نظر انداختن به اطراف خود می‌بینم ویژگی‌هایی که این زنان دارند، از پیراهن سرخ آنها گرفته تا مدل مو، حتی شوخی‌ها و خنده های آنها کافی بود که اگر در افغانستان می‌ماندند با مجازات جدی یا حتی کشته شدن مواجه شوند.

پس از سقوط کابل، پایتخت به دست طالبان، اعضای تیم ملی فوتبال زنان نیز مانند صدها هزار افغان، سعی کردند فرار کنند.

تیم و همکاران آن‌ها در نهایت در آگوست/اوت ۲۰۲۱ با هواپیما به استرالیا منتقل شدند.

آنها اکنون در ملبورن، در جای امنی هستند و برای اولین بازی دوستانه خود از زمان رسیدن به این‌جا آماده می‌شوند.

آنها در مقابل تیم فوتبال «امپاورمنت» قرار است بازی کنند که تیمی متشکل از بازیکنانی از جوامع پناهندگان و مهاجران در ملبورن است.

بازیکنان افغانستان هرچند در جام جهانی قوتبال زنان بازی نمی‌کنند، اما تا اینجا و اکنون هم راه دراز پیشرفت را پیموده‌اند.

مرسل سادات، درست قبل از اینکه به میدان برود، می‌گوید او و هم‌تیمی‌هایش این نکته را فراموش نمی‌کنند که میلیون‌ها زن هموطن‌شان به اندازه آن‌ها خوش‌شانس نبوده‌اند.

او می‌گوید: «من باید صدای زنان داخل افغانستان باشم.»

او اضافه می‌کند: «من موظفم از آن بانوان در کشورم نمایندگی کنم. آنهایی که نمی‌توانند درس بخوانند، کسانی که نمی‌توانند کار کنند یا فوتبال بازی کنند یا هر کار دیگری انجام دهند. من اکنون برای آنها بازی می‌کنم.»

مرسل و خانواده‌اش سعی کردند باهم از کابل فرار کنند. آنها سه روز را بیرون از فرودگاه کابل گذراندند، در حالی که سربازان مسلح طالبان در اطراف آنها تیراندازی می‌کردند.

در میانه هرج و مرج او از خانواده‌اش جدا شد.

او می‌افزاید: «من موفق شدم وارد فرودگاه شوم اما خانواده‌ام نتوانستند…به پدرم زنگ زدم تا به او بگویم که سالم هستم و او گریه کرد. این یکی از بدترین لحظات زندگی من بود.»

«من همه چیز را پشت سر گذاشته بودم، تک تک خاطراتم را. برای رفتن و زنده ماندن مجبور شدم همه آن ارتباطات را قطع کنم.»

مرسل سادات در حالی که با هم تیمی‌هایش به میدان می‌رفت، هنگام پخش سرود ملی افغانستان اشک می ریخت.

با شروع بازی، با گلزنی نیلاب محمدی در نیمه اول تمام تیم با هیجان تمام مشغول بازی بودند.

نیلاب محمدی می‌گوید: «من در کشورم با ارتش کار می‌کردم.»

او می‌افزاید: «هرگز فراموش نمی‌کنم زمانی که طالبان آمدند. من وسایل ورزشی و لباس فوتبالم را دور انداختم. حتی حالا هم که می‌خوابم خواب آن را می‌بینم…این بازی برای آزادی در افغانستان است.»

با تماشای جشن شادی نیلاب با هم‌تیمی‌هایش، می‌توان فهمید که این برای آنها چیزی فراتر از فوتبال است.

خالده پوپل، کاپیتان سابق فوتبال در افغانستان که اکنون در دانمارک زندگی می‌کند، می‌گوید:«این برای من بسیار احساس‌انگیز است.»

زمانی که کابل سقوط کرد و طالبان حکومت وقت را سرنگون کردند و زمام امور را به دست گرفتند، او بی‌وقفه برای تخلیه تیم فوتبال زنان و همکاران شان تلاش کرد. اکنون به عنوان مدیر تیم آمده است تا آنها را تماشا کند و در شناساندن بیشتر آن‌ها تلاش کند.

خانم پوپل می‌گوید: «همه آن زنان برای بازی در تیم ملی و برای اینکه بتوانند نماینده افغانستان باشند، فداکاری‌های زیادی کردند. متأسفانه آنها عنوان خود و خانه خود را از دست دادند.»

حکومت طالبان علاوه بر ممنوعیت تحصیل دختران و زنان نوجوان در مکاتب و دانشگاه‌ها، تمامی ورزش‌های زنانه را نیز ممنوع کرده است.

این بدان معناست که تیم ملی زنان افغانستان به طور رسمی توسط کشور خودشان یا فیفا به رسمیت شناخته نشده است. خالده پوپل می‌گوید: «خیلی ناراحتم. انتظارات خیلی بیشتری از هیئت حاکمه فوتبال(فیفا) داشتم… [فیفا باید] در کنار این زنان بایستد. ما رهبری می‌خواهیم، ما به صدای قوی نیاز داریم که با ما همراهی کند. به سکوت ادامه ندهید.»

فیفا در این زمینه در بیانیه‌ای پاسخ داد: «انتخاب بازیکنان و تیم‌هایی که از یک کشور عضو نمایندگی می‌کنند، به عنوان یک امر داخلی کشور عضو محسوب می‌شود…بنابراین، فیفا حق به رسمیت شناختن هیچ تیمی را ندارد مگر اینکه ابتدا توسط عضو مربوطه به رسمیت شناخته شود.»

در ادامه این بیانیه آمده است: «تضمین دسترسی بازیکنان زن و مرد به فوتبال بدون تبعیض و در فضای امن یک اولویت کلیدی برای فیفا است…بنابراین فیفا به نظارت دقیق اوضاع ادامه می‌دهد و با فدراسیون فوتبال افغانستان و سایر افراد مرتبط با هدف ارتقای دسترسی به فوتبال در افغانستان در تماس نزدیک است.»

«فیفا همچنین از تخلیه بیش از ۱۵۰ ورزشکار افغان و مدافع حقوق بشر در معرض خطر در نوامبر ۲۰۲۱ حمایت کرده و به حمایت خود از این گروه ادامه می‌دهد.»

خانم پوپل و دیگران می‌گویند که موضعی که فیفا گرفته است به نفع مقامات طالبان تمام شده است.

در عین حال انجام کاری که دوست داشته‌اند برای آن‌ها بهای سنگینی داشته است: نگرانی همیشگی نسبت به امنیت خانواده و دوستان خود در داخل کشور، تنهایی و استرس پشت سر گذاشتن همه چیز.

خالده پوپل می گوید: «این بازی زیبا آنها را کنار هم نگه‌می‌دارد.»

او می‌گوید: «آنها فوتبال را ترک نکرده‌اند و من واقعا امیدوارم که فوتبال آنها را رها نکند.»