روز جهانی سلامت روان؛ «اگر یک نفر با من حرف می‌زد، خودم را پرت نمی‌کردم»

می‌توان گفت او زندگی دوبارهٔ خود را مدیون پل گلدن‌گیت است.

در سال ۲۰۰۰، وقتی از ارتفاع ۷۵ متری پل به قصد خودکشی خود را به آب‌های سرد اقیانوس آرام پرت کرد به طور شگفت‌آوری نجات پیدا کرد.

بنابر آمار ادارهٔ راه و ترابری گلدن‌گیت در طول ۸۵ سال که از افتتاح پل می‌گذرد بیش از ۱۸۰۰ نفر به این ترتیب خودکشی کرده‌اند.

هینس پس از بهبود از آسیب‌های شدید ناشی از سقوط،  تصمیم  گرفت کارزار پیشگیری از خودکشی به راه بیندازد و با سفر به سراسر آمریکا و کشور‌های دیگر پیام امید بدهد.

کوین ۴۱ ساله از حامیان جدی کمپین‌های نصب تور و سیستم‌های حفاظتی روی پل  است.

از سال ۲۰۰۸ طرح این سیستم‌های حفاظتی تصویب شد اما نصب و ساخت آن سرانجام  پس از ده سال محقق شد. این تأخیر دلایل متعددی داشت که یکی از آنها هزینه ساخت  بود که ابتدا حدود ۷۶ میلیون دلار برآورد شد اما صورت‌حساب تور‌های حفاظتی به بالاتر از ۲۰۰ میلیون دلار رسید که بخش اعظم آن به دلیل همه‌گیری کوویدـ۱۹ و مناسبات اداری و اجرایی بود.  

این تور‌های حفاظتی ضد خودکشی قرار است تا ماه نوامبر ۲۰۲۳ نصب شوند.

پائولو کاسولیچ  شوارتز، مدیر روابط‌‌عمومی راه و ترابری پل گلدن‌گیت در بیانیه‌ای می‌گوید: «ساخت تور حفاظتی در دوران همه‌گیری هم ادامه داشت اما شرکت طرف قرارداد با سرعتی که ما انتظار داشتیم کار نمی‌کرد. ما در حال گفتگو با شرکت طرف قرارداد برای حل این مسئله و تسریع ساخت تجهیزات حفاظتی هستیم».

هینس در گفتگو با بی‌بی‌سی به مناسبت ۱۰ اکتبر، روز جهانی سلامت روان، تأخیر در ساخت این تجهیزات حفاظتی را «غم‌انگیز» خواند اما او تلاش می‌کند به این واقعیت  فکر کند که  سرانجام همین نام «سیستم حفاظتی در برابر خودکشی یا ضد انتحاری» پس از بحث‌های طولانی از دههٔ ۱۹۵۰ تاکنون  پذیرفته شده است.

این تلاشگر می‌گوید: «غم‌انگیز است که این کار اینقدر طول کشیده است اما خوشحالم که به‌هر‌حال انجام شده است. من به نتیجهٔ مثبت آن فکر می‌کنم و به زمانی که تور‌های حفاظتی نصب شده باشند».

اکنون تنها عامل بازدارنده و محافظت‌کننده در برابر افرادی که قصد خودکشی در این مکان را دارند سرعت‌عمل مأموران و گروه‌های داوطلب فعال در این زمینه است.

اگر به خودکشی فکر می‌کنید:

در ایران با اورژانس اجتماعی با شماره تلفن ۱۲۳ تماس بگیرید

در افغانستان ۱۱۹

در بریتانیا با خیریه سماریتن ۱۱۶۱۲۳

در آمریکا و کانادا ۹۱۱

کوین بریگز مامور پلیس بازنشسته در کالیفرنیا در طول دوران خدمت خود حدود ۲۰۰ نفر را از اقدام به خودکشی و پریدن از پل منصرف کرده است. او معتقد است نصب تور‌های حفاظتی فعالیت‌های پیشگیرانهٔ خودکشی را تغییر خواهد داد.

بریگز به بی‌بی‌سی می‌گوید: «روند کند پیشرفت نصب این تجهیزات  حفاظتی دلسرد‌کننده است».

«هر سال بیش از ۲۰ نفر با پریدن از این پل اقدام به خودکشی می‌کنند که امیدواریم  با نصب این سیستم‌های حفاظتی این رقم به صفر برسد».

ترکیبی از مأموران و گروه‌های داوطلبی مانند بریج‌واچ انجلز، شبکه‌ای از نیرو‌های داوطلب که در روزهای خاصی مانند روز ولنتاین و کریسمس داوطلبانه روی پل مستقر می‌شوند باعث کاهش چشمگیر میزان خودکشی شده است.

بنا به گفتهٔ مسؤولان  گلدن‌گیت، فقط  در سال ۲۰۲۱ آنها توانستند ۱۹۸ نفر را از اقدام به خودکشی منصرف کنند.

مسؤولان می‌گویند ۲۵ نفر خود را از پل پرت کرده‌اند اما فقط جسد ۲۱ نفر از آنها را توانسته‌اند از آب‌های خروشان بیرون بکشند.

برآورد می‌شود که بیش از ۹۸درصد از افرادی که پل گلدن‌گیت پایین می‌پرند جان سالم به‌در نمی‌برند.

حالا فقط  نرده‌های کم‌ارتفاعی در مسیر پیاده‌روی پل قرار دارد اما حتی  نصب تور‌های حفاظتی هم جلوی آسیب‌ دیدن افرادی که از پل می‌پرند را نمی‌گیرد.

این تورها از فولاد ساخته شده است و شش متر پایین‌تر از قسمت پیاده‌روی پل نصب می‌شود. 

خودکشی در مقیاس وسیعی در جهان باعث مرگ افراد می‌شود.

سازمان بهداشت جهانی برآورد می‌کند که سالانه بیش از ۷۰۰،۰۰۰ نفر بر اثر خودکشی جان خود را از دست می‌دهند.
مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها در آمریکا (سی‌دی‌سی) می‌گوید حدود ۴۶،۰۰۰ نفر در سال ۲۰۲۰ در آمریکا خودکشی کرده‌اند. (جدید‌ترین آماری که در دسترس است).

خودکشی اکنون دومین عامل مرگ‌و‌میر در میان آمریکایی‌های گروه سنی ۱۰ تا ۱۴ و ۲۵ تا ۳۴ سال است.

آیا تورهای حفاظتی جلوی پریدن افراد به قصد خودکشی را می‌گیرد؟

طرفداران سیستم حفاظتی پل گلدن‌گیت، از جمله بستگان افرادی که بر اثر خودکشی در این پل جان خود را ازدست داده‌اند اشاره می‌کنند که سازه‌ها و بنا‌های مشهور دیگری در جهان مانند برج ایفل با تدابیر حفاظتی موارد مرگ‌و‌میر و اقدام به خودکشی کمتری دارند.

پاول مولر، سرپرست سازمان مردم‌نهاد بریج‌ ریل‌ فاند که به قصد حمایت از ساخت و افزایش سیستم‌های حفاظتی در برابر خودکشی تأسیس شده است به موردی اشاره می‌کند که انگیزهٔ او برای بنیان‌گذاری این سازمان بوده است:

کلیسای جامع شهر برن در سوئیس که با نصب تجهیزات حفاظتی و ایمنی در سال ۱۹۹۸ به طور قابل‌توجهی از میزان خودکشی کاسته است.

او در ای‌میلی به بی‌بی‌سی نوشته است: «در گلدن‌گیت از همان تجهیزاتی استفاده خواهد شد که در برن مؤثر بوده است، در نتیجه ما امیدواریم با تکمیل  نصب این سیستم‌ها میزان مرگ‌و‌میر به صفر برسد».

 منتقدان تور‌های حفاظتی معتقدند این کار فقط باعث می‌شود افراد سراغ جاهای دیگری برای اقدام به خودکشی بروند. نمونه‌ای که نقل می‌کنند پژوهش پل تورنتو در کاناداست. در پژوهش سال ۲۰۱۰، پژوهشگران دریافتند که حفاظ‌های نصب‌شده در ژوئن ۲۰۰۳ باعث کاهش آمار خودکشی از ۹ نفر در سال به صفر شده است اما میزان خودکشی در پل‌های دیگر این شهر افزایش پیدا کرده است.

هرچند  بررسی افرادی که از پریدن از پل گلدن‌گیت منصرف یا بازداشته شده‌اند  نتیجهٔ دیگری را نشان می‌دهد: در سال ۱۹۷۸، ریچارد سایدن، روان‌پزشک دانشگاه کالیفرنیا،  پژوهشی را منتشر کرد که به بررسی زندگی افرادی پرداخته است که بین سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۷۱ از پریدن از روی پل به قصد خودکشی بازداشته  شده‌اند.

سایدن دریافت که از میان ۵۱۵ نفر فقط ۲۵ نفر بعد‌ها اقدام به خودکشی کرده‌اند.

دینا ویتمر، از مدیران بنیاد بریج‌ریل  که پسرش ماتیو را در پل گلدن‌گیت از دست داده است به بی‌بی‌سی می‌گوید: «این دلیلی است که خانواده‌های این افراد هم‌صدا شده‌اند و سوگ خود را با دیگران به اشتراک می‌گذارند تا مردم دریابند آدم‌ها نباید بمیرند.»

«ما نمی‌خواهیم خانواده‌های دیگر هم چنین اندوهی را تحمل کنند، اندوه و سوگی که برای همیشه با ماست و می‌دانیم که سیستم‌ها و تور‌های حفاظتی مؤثر خواهند بود.»

به‌گفتهٔ دفتر مارتین کانتی که به امور متوفیان منطقه می‌پردازد حدود ۶۰‌درصد از افرادی که اقدام به خودکشی و پریدن از پل می‌کنند زیر ۴۵ سال هستند. دکتر شارلوت تودلیوس، جرم‌شناس دانشگاه فنی چالمرز سوئد  در مورد اثر موانع فیزیکی بر اقدام به خودکشی تحقیق می‌کند.

او دریافته است که این موانع به‌ویژه برای جوانانی که اقدام به خودکشی می‌کنند در مکان‌هایی مانند پل‌ها، جاده‌ها و ایستگاه‌های قطار مؤثر است.

«من دریافته‌ام که شیوهٔ خودکشی جوانان با بزرگسالان فرق دارد. آنها ناگهانی تصمیم می‌گیرند، آنی و احساسی عمل می‌کنند. آنها شاید حتی نمی‌خواهند بمیرند و فقط می‌خواهند چیزی جلوی آنها را بگیرد».

این تجربهٔ آشنایی برای کوین هینس بوده است. ۲۵ سپتامبر ۲۰۰۰ او با اتوبوس از مرکز شهر سانفرانسیکو به پل گلدن‌گیت می‌آید در اوج درگیری با بیماری دو‌قطبی و پس از شنیدن صدای‌های درونی «تو باید بمیری» و او در راه با خودش پیمان بست که این کار را انجام دهد.

«اگر فقط یک نفر حال مرا می‌پرسید یا با من حرف می‌زد همه‌چیز را به او می‌گفتم و از او می‌خواستم به من کمک کند».

اما تنها کسی که در آن شرایط  سر راه او قرار می‌گیرد  گردشگری است که از این جوان ۱۹ ساله می‌خواهد از او عکسی بگیرد. بعد از نرده‌های کوتاه به آن طرف می‌پرد و همانند چند نجات‌یافتهٔ دیگری که دربارهٔ تجربهٔ خود گفتگو کرده‌اند او هم چند ‌ثانیه پس از سقوط  در اقیانوس آرام از اقدام به خودکشی پشیمان می‌شود. 

هینس معتقد است: «تورهای حفاظتی اگر بودند می‌توانستند جلوی سقوط  مرا بگیرند اما من فکر می‌کنم اگر این تورها بودند من اصلاً اقدام به پریدن نمی‌کردم».

«من فکر می‌کنم اگر افراد دریابند که با پریدن از گلدن‌گیت نمی‌میرند، دیگر در این مکان اقدام به خودکشی نمی‌کنند». اقداماتی مانند موانع و شبکه‌های ایمنی و حفاظتی در متون مقابله با خودکشی به عنوان حذف ابزار شناخته می‌شوند که شامل سیاست‌های محدودیت مالکیت و خرید اسلحه و فروش دارو‌ها و مواد کشنده هم می‌شود. همه اینها فقط بخشی از اقدامات برای مقابله با خودکشی است.

سازمان بهداشت جهانی فهرستی از اقدامات مؤثر در این زمینه در سطوح گوناگون دارد، از برنامه‌های وسیع دولتی تا فقط گوش شنوایی بودن برای افرادی که فکر خودکشی در سر دارند.

هینس خیال دارد دوباره به پل گلدن‌گیت برود. او چندین بار تا‌به‌حال به این پل بازگشته است، اولین بار درست یک سال پس از اقدام به خودکشی و پریدن از پل بوده است. این تلاشگر پیشگیری از خودکشی امیدوار است بار دیگر که به دیدار پل می‌رود ساخت تورهای حفاظتی به سامان رسیده باشد.

او می‌گوید: «من هیچ مشکلی با پل گلدن‌گیت ندارم. شاهکاری هنری است اما ایمن نیست. ما آن را ایمن خواهیم کرد و این هم شاهکاری است».