شاهزاده هری: شیوه نقل کشتن ۲۵ جنگجوی طالبان در رسانه‌های بریتانیایی «دروغ خطرناک» است

هری در کتاب خاطراتش نوشته است «جنگ افغانستان، جنگ اشتباهات بود، جنگی با خسارت جمعی قابل توجه، هزاران بی‌گناه کشته و معلول شدند و این امر در انتظار ما هم بود. پس، هدف من از روز اولی که وارد شدم، هرگز به خواب نرفتم با این شک که [آیا] آنچه انجام می‌دهم کار درستی است و اینکه اهدافم درست باشد. اینکه به طالبان شلیک می‌کنم و فقط به طالبان، نه غیرنظامی در آن نزدیکی. می‌خواستم به بریتانیا با دست و پا برگردم و حتی بیشتر، به خانه برگردم با این درکی که دریافت کرده‌ام. آگاه باشم از آنچه که انجام می‌دهم و چرا انجام دادم، همیشه در تمام اوقات.»

در ادامه نوشته است «بیشتر سربازان نمی‌توانند به شما بگویند که دقیقا چه تعداد مرده در دفتر خود دارند. در شرایط جنگی، اغلب مقدار زیادی تیراندازی‌های بی تفاوت می‌شود. اما در عصر آپاچی و لپ‌تاب، هر کاری که من در دو دوره ماموریتم کرده‌ام، با زمان مشخص آن، ثبت شده است. من همیشه دقیقا می‌توانم بگویم چه تعداد از جنگجویان دشمن را کشته‌ام و من احساس می‌کردم حیاتی است که از آن آمار با شرمندگی گریزان باشم. در میان چیزهای فراوانی که در ارتش یاد گرفتم، پاسخگوی حدودا در بالای فهرست بود.

پس، شماره من: بیست و پنچ. این شماره‌ای نیست که به من هیچ رضایتی ببخشد. اما این شماره‌‌ای نیست که از آن احساس شرمندگی کنم. طبیعتا، ترجیح می‌دهم که این شماره‌ در رزومه نظامی‌ام نباشد، در ذهنم، ترجیح می‌دهم در دنیایی زندگی کنم که طالبان نباشد، جهانی بدون جنگ. حتی برای من که در موارد معدودی به معجزه تخیلی فکر می‌کنم، برخی واقعیت‌ها را نمی‌توان تغییر داد.

در حالی که در گرما و تفت نبرد، به آن بیست و پنج نفر مثل مردم فکر نکردم. نمی‌توانی کسی را بکشی در حالی که او را مثل آدم ببینی. نمی‌توانی آزاری به کسی برسانی اگر آنها را به عنوان انسان در نظر داشته باشی. آنها مهر‌ه‌های شطرنج بودند که از روی تخته برداشته شدند، بدها برداشته شدند، پیش از آنکه خوبها را بکشند. من آموزش دیدم که آنها را «دگرسازی» کنم، خوب آموزش دیدم. تا حدی این آموخته‌ها را مشکل‌‌ساز می‌دانم . اما همچنان آن را بخش غیرقابل اجتناب سربازی می‌دیدم. واقعیت دیگری که نمی‌توان تغییر داد.»