فوت‌و‌فن؛ آرسنال – منچستر سیتی: صدرنشینی با پیروزی مورینیویی گواردیولا

میکل آرتتا تیمش را با آرایش ۳-۳-۴ به میدان فرستاد. مدافعان آرسنال از راست به چپ تومیازو، ویلیام سلبیا، گابریل و زینچنکو بودند. جورجینیو، مارتین آوانگارد و گرانیت ژاکا سه هافبک میانی بودند و ترکیب آشنای بوکایو ساکا، گابریل مارتینلی، ادوارد انکتیا هم خط حمله آرسنال را تشکیل داده بود.

در سوی دیگر پپ گواردیولا به استفاده دوباره از سیستم ۳-۴-۳ که در هفته‌های اخیر از آن استفاده کرده بود، اصرار داشت.

روبن دیاز، کایل واکر و ناتان آکا سه مدافع میانی آرسنال بودند، رودری، ایلکای گوندوقان، دو هافبک میانی بودند و چهار عنصر هجومی هم پشت سر ارلینگ هالند بازی می‌کردند؛ جک گریلیش، برناردو سیلوا، ریاض محرز و کوین دی‌بروینه.

تعدد بازیکنان هجومی در ترکیب دو تیم، نشان می‌داد که باید آمده تماشای یک بازی پرهیجان باشیم.

به ندرت دیده بودیم که تیم گواردیولا حتی در بازی‌های بزرگ و پایانی لیگ قهرمانان اروپا، از فلسفه این مربی مبتنی بر مالکیت بالای توپ و پرسینگ از بالای زمین عدول کند اما این بار گواردیولا مقابل تیم دستیار سابقش یعنی آرتتا در اغلب دقایق نیمه اول یک تیم دفاع-ضدحمله ای بود.

آرسنال تا دقیقه ۲۴ که گل اول بازی توسط دی‌بروینه برای سیتی زده شد، مالکیت ۵۷ درصدی داشت؛ آماری که به خودی خود، نشان دهنده محافظه کاری محسوس گواردیولا و البته احترام فنی ویژه او برای آرسنال بود؛ تیمی که در معدود صحنه‌های اجرای پرسینگ از سوی سیتی، به راحتی با آوردن رمزدل دروازه‌بانش به جریان بازیسازی، پرسینگ سنگین منچسترسیتی را هم بی‌اثر می‌کرد.

در واقع نیمه اول این بازی، نقطه عطفی ویژه در مربیگری گواردیولا بود؛ مسابقه‌ای که در آن قدرت فنی حریف در حفظ توپ و تسلط بر جریان بازی را پذیرفته بود.

با همه این نکات، اشتباه تومیازو در دقیقه ۲۴ باعث شد دی‌بروینه روی شانس باد آورده، دروازه آرسنال را باز کند.

ساکا در حالی در دقیقه ۴۲ از روی نقطه پنالتی بازی را به تساوی کشاند که پیش از این گل، آرسنال دو بار دیگر تا آستانه باز کردن دروازه سیتی پیش رفته بود.

پس از این گل سیتی دو شانس عالی را در دقایق پایانی نیمه اول از دست داد. بازی درحالی با تساوی یک-یک در نیمه اول به پایان رسید که مالکیت ۶۰ به ۴۰ درصد به سود آرسنال بود؛ چیزی که واقعا برای تیم گواردیولا آشنا و معمول نبود.

با آغاز نیمه دوم، شکل معمول و قابل انتظار بازی سیتی در فاز دفاع، شکل گرفت؛ پرس کردن پرفشار از بالای زمین و تلاش برای بازپس گیری توپ در نیمه زمین آرسنال.

سیتی در ۱۵ دقیقه ابتدایی نیمه دوم تیم برتر زمین بود و در دقیقه ۶۰ روی حرکت هالند و خطای گابریل، صاحب پنالتی هم شد که بعد در بازبینی ویدئویی مشخص شد که هالند فقط چند سانتی متر در آفساید بوده و به همین دلیل‌ پنالتی و کارت زرد گابریل منتفی شد.

پس از مردود شدن این گل، محرز جای خود را به مانوئل آکانجی داد. یعنی یک بال هجومی بیرون رفت و یک مدافع میانی وارد میدان شد.

پس از این تعویض، سیستم بازی سیتی هم عوض شد و به ۱-۳-۲-۴ تغییر کرد. به این ترتیب آکانجی و دیاز در قلب دفاع قرار گرفتند و واکر و آکه در سمت راست و چپ خط دفاع بازی می‌کردند.

حدود ۹ دقیقه پس از این تعویض و تغییر تاکتیکی بود که لحظه طلایی برای سیتی فرا رسید؛ پیشرفت در پرسینگ و توپ‌گیری در نیمه زمین آرسنال، سرانجام تیم گواردیولا را به گل رساند.

اشتباه گابریل در پاس دادن تحت فشار و محاصره بازیکنان سیتی، توپ را به سیلوا و سپس به هالند رساند و ضربه آخر را گریلیش از داخل محوطه جریمه زد تا سیتی ۲ بر یک جلو بیفتد.

روی این گل، اجرای دقیق پرسینگ پرفشار سیتی، مهمترین عامل ثبت گل بود‌.

درحالی که آرتتا با آوردن تروزارد به جای مارتینلی به بازی، می‌خواست توان هجومی تیمش را تقویت کند، سیتی در دقیقه ۸۲ روی همکاری دی‌بروینه و هالند، با ضربه آخر هالند به گل سوم رسید تا سرنوشت بازی روشن شود.

دو گل جلو افتادن در ورزشگاه اختصاصی آرسنال، آن هم ۸ دقیقه مانده به پایان وقت قانونی، آرسنال را ناامید و رقابت بر سر قهرمانی لیگ برتر را از همیشه پیچیده تر کرد.

گواردیولا در یک بازی پیچیده مقابل تیم دستیار سابقش به پیروزی رسید، آن هم با مالکیت کمتر از ۴۰ درصد.

حالا منچستر سیتی صدرنشین لیگ است، البته با یک بازی بیشتر نسبت به آرسنال.

هر دو تیم ۵۱ امتیازی هستند و سیتی تفاصل گل بهتری دارد اما آرسنال یک بازی کمتر از سیتی انجام داده است.

هرچند آبی‌های منچستر این بازی بزرگ را بردند اما هنوز آرسنال از این تیم عقب نیفتاده و یک بازی رو در روی دیگر هم میان دو تیم مانده و به این ترتیب رقابت بر سر قهرمانی همچنان نزدیک و پیچیده خواهد بود.

با توجه به رویکرد تاکتیکی دفاعی گواردیولا در این بازی حساس، پیروزی سیتی را می‌توان «پیروزی مورینیویی» تیم گورادیولا توصیف کرد.