فوت‌و‌فن؛ منچسترسیتی-لیورپول: پیروزی بزرگ با درخشش گواردیولا و گریلیش

به این ترتیب لیورپول در شرایطی که همچنان روندی پرنوسان و کم‌ثبات داشت، به بازی بزرگ مقابل سیتی رسید.

سیتی در آستانه این مسابقه با یک بازی کمتر نسبت به آرسنال، ۸ امتیاز کمتر از این تیم داشت و لیورپول هم به رغم نتایج نه چندان خوب در طول فصل، همچنان شانس مناسبی برای بالا آمدن از رده ششم و نزدیک شدن به رده چهارم جدول و کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا داشت.

لیورپول ۴۲ امتیازی در تعداد امتیاز با تیم پنجم جدول یعنی نیوکاسل برابر بود و از تاتنهام چهارم جدول هم در حالی ۷ امتیاز کمتر داشت که دو بازی نسبت به تاتنهام کمتر انجام داده بود.

خبر پایان همکاری تاتنهام با آنتونیو کونته که چند روز پیش منتشر شد، نشان می‌داد که این باشگاه هم شرایط مناسبی ندارد و همه اینها نشان می‌داد که لیورپول همچنان می‌تواند فصل جاری را با کسب سهمیه لیگ قهرمانان به پایان برساند.

برای رسیدن به این هدف، لیورپول ابتدا باید در ورزشگاه اتحاد نمایش و نتیجه مناسبی کسب می‌کرد؛ کاری که برای یورگن کلوپ و بازیکنانش، آسان به نظر نمی‌رسید.

گواردیولا که در برخی بازی‌های مهم فصل جاری، ترکیب و سیستم تیمش را تا حد زیادی تغییر داده بود، با سیستم و ترکیبی آشنا این بازی را آغاز کرد.

استفاده از سیستم ۳-۳-۴ و حضور جان استونز، مانوئل آکانجی، روبن دیاز و اتان آکه در خط دفاع. نکته ویژه در ترکیب خط دفاع، ادامه نیمکت‌نشینی کای واکر بود؛ بازیکنی که در هر دو بازی هفته گذشته انگلیس مقابل ایتالیا و اوکراین ۹۰ دقیقه در زمین حضور داشت و نمایش خوبی هم داشت.

در خط میانی رودری، ایلکای گوندوقان و کوین دی‌بروینه بازی می‌کردند و ترکیب سه نفره خط حمله را هم جک گریلیش، ریاض محرز و خولین آلوارز تشکیل داده بودند.

به این ترتیب فیل فودن و ارلینگ هالند دو نیروی هجومی مهم سیتی که مصدوم بودند، به این بازی بزرگ نرسیدند.

کلوپ هم به رغم داشتن چند مصدوم مثل دیاز و تیاگو آلکانترا، یک ترکیب خوب و آشنا را برای بازی انتخاب کرد.

الکساندر آرنولد، ابراهیم کوناته، ویرجیل فان‌دایک و اندی روبرتسون چهار مدافع لیورپول بودند. فابینیو، جردن هندرسن و هاروی الیوت هم سه هافبک میانی در آرایش ۳-۳-۴ بودند و در خط حمله مثلث محمد صلاح، کودی گاکپو و دیه‌گو ژوتا قرار گرفته بود.

دقایق ابتدایی با فشار حملات سیتی در جریان بود که یکی از نقاط عطف نیمه اول در دقیقه ۱۷ اتفاق افتاد؛ شروع بازیسازی لیورپول از دروازه‌بان این تیم، الیسون بکر و پرسینگ سنگین سیتی که خط دفاع این تیم هم به پشتوانه هافبک‌ها و مهاجمان تا نیمه زمین بالا کشیده بود.

در این صحنه، آرنولد، ژوتا را در نیمه زمین نزدیک آکانجی دید و پاس عالی دفاع راست لیورپول پشت خط دفاع سیتی به ژوتا رسید.

مهاجم پرتغالی لیورپول که از حدود ۵۰ متری دروازه سیتی، با ادرسن دروازه‌بان این تیم تک به تک شده بود، با پاس خود به صلاح، کمک کرد مهاجم مصری دروازه سیتی را باز کند.

روی این گل، بار دیگر دیدیم که هنگام پرسینگ بالای زمین، اگر مهاجمان و هافبک‌ها روی بازیکن صاحب توپ حریف به اندازه کافی فشار نگذارند و نزدیک او نباشند، چه فاجعه‌ای می‌تواند رخ دهد.

سیتی که کاملا روی حمله متمرکز بود، روی اشتباه تاکتیکی در اجرای پرسینگ، یک گل بسیار ساده خورد و در دقیقه ۱۷ از لیورپول عقب افتاد.

پس از این گل فشار حملات سیتی بیشتر هم شد و ۱۰ دقیقه پس از گل صلاح، بازیکنان سیتی یکی از زیباترین گل‌های فنی فصل را ثبت کردند.

در دقیقه ۲۷ بازیسازی از عقب زمین با ادرسن برای سیتی شروع شد و در این صحنه استونز مدافع راست سیتی به فضای کنار رودری رفت تا مثل بسیاری از صحنه‌های مربوط به بازیسازی تیم

گواردیولا، سیستم تیمی به ۱-۴-۲-۳ تغییر کند و یکی از مدافعان کناری (در این صحنه، استونز) نقش یکی از دو هافبک دفاعی را ایفا کند.

اتفاقا استونز در این مورد نقش ویژه داشت و تحت فشار پاس خوبی به دی‌بروینه داد و بعد محرز و گوندوقان هرکدام تصمیم مناسبی با توپ گرفتند و پاس عرضی آخر را هم گریلیش به آلوارز رساند و این مهاجم آرژانتینی دروازه لیورپول را باز کرد.

درواقع هر سه هافبک هجومی سیتی یعنی دی‌بروینه، محرز و گریلیش روی این گل نقش اساسی در بازی با توپ داشتند، آلوارز که گل را زد و پیش‌تر از اینها شکل بازیسازی و جابجایی بازیکن‌ها از عقب زمین در به نتیجه رسیدن بازیسازی تیمی منچسترسیتی موثر و ستودنی بود.

نیمه اول درحالی با تساوی ۱-۱ به پایان رسید که در ۱۵ دقیقه پایانی این نیمه، همچنان آنچه در صحنه دو گل دیده شده بود، تکرار می‌شد.

یعنی از یک سو منچسترسیتی وقتی بدون توپ بود و اصرار به اجرای پرسینگ و پس گرفتن سریع توپ داشت، فضاهای حیاتی پشت خط دفاعش برای لیورپول دست یافتنی بود و در یک صحنه دوندگی ویژه گریلیش که تا محوطه جریمه تیم خودی عقب آمده بود، مانع ثبت گل دوم لیورپول شد.

از سوی دیگر سیتی در طراحی حملات خود از عقب زمین همچنان موثر بود و لیورپول در ایجاد اختلال در بازیسازی سیتی چندان موفق نبود.

با شروع نیمه دوم، این نقطه قوت سیتی در همان ۸ دقیقه ابتدایی بازی، سرنوشت کار را روشن کرد. گواردیولا که بدون تعویض نیمه دوم را آغاز کرده بود، با تاکید روی بازیسازی با پاس‌های کوتاه و سپس قطری، تیمش تا دقیقه ۵۳ دو گل دیگر در این فاز زد.

ابتدا در دقیقه ۴۶ تعویض منطقه بازی با پاس گریلیش برای صلاح و گل دی‌بروینه روی پاس عرضی دی‌بروینه ثبت شد؛ گلی که روند شکل‌گیری آن به گل اول سیتی شباهت داشت.

دقیقه ۵۳ هم گل دوم زده شد و این بار هم پاس‌های کوتاه در عقب زمین و سپس پایان کار در محوطه جریمه با ضربه تمام‌کننده گوندوقان.

کلوپ کوشید در واکنش به این گل، با همان ترکیب ابتدایی خود بازی را به تعادل بکشاند اما تا دقیقه ۷۰ وقتی همچنان بازی تحت تسلط سیتی بود، کلوپ ۴ تعویض همزمان انجام داد؛ دفاع چپ، یکی از هافبک‌های میانی و دو مهاجم جای خود را به ۴ بازیکن تازه دادند.

به این ترتیب روبرتسون، الیوت، صلاح و ژوتا از زمین بیرون رفتند و به جای آنها کنستانتین زیمیکاس، الکساندر چمبرلین، داروین نونیز و روبرتو فرمینیو وارد میدان شدند.

این ۴ تعویض هم عملا هیچ اثری در روند بازی نداشت. مالکیت توپ سیتی حتی از دقایق ابتدایی بازی هم بیشتر شده بود و گل چهارم این تیم هم ۴ دقیقه پس از تعویض‌های کلوپ، بار دیگر در فاز بازیسازی زده شد؛ گلی که این بار زننده آن، یکی از بهترین بازیکنان زمین یعنی گریلیش بود.

گریلیش پاس عالی دی‌بروینه را از داخل محوطه جریمه تبدیل به گل کرد و گواردیولا در شادی خود در واکنش به این گل، با دستانش حرکاتی کرد که نشان دهنده قطعی شدن پیروزی سیتی بود.

در دقیقه ۸۲ کلوپ که تیمش را حسابی تحت فشار می‌دید، یک تعویض کاملا معنادار کرد و جیمز میلنر که هافبکی با گرایش دفاعی است را به جای گاکپو وارد میدان کرد؛ به این ترتیب کلوپ عملا اعتراف کرد که در دقایق باقی مانده به فکر بسته نگه داشتن دروازه تیمش است.

لیورپول در این بازی ۳۱ درصد مالکیت توپ داشت و فقط با یک شوت در چارچوب که همان گل صلاح بود، بازی را به پایان رساند.

و در سوی مقابل سیتی با ۶۹ درصد مالکیت توپ، ۱۷ شوت که ۸ ضربه از این شوت‌ها در چارچوب بود، بازی را به پایان رساند.

این بازی جدا از تسلط تاکتیکی سیتی، زدن ۴ گل در فاز بازیسازی و افزایش فشار روی آرسنال، یک نکته ویژه دیگر هم داشت؛ تثبیت جایگاه جک گریلیش در ترکیب سیتی.

بال تکنیکی سیتی که در تابستان ۲۰۲۱ از استون‌ویلا با مبلغ ۱۰۰ میلیون پوند به تیم گواردیولا پیوسته بود، در ۱۵ ماه گذشته بارها مورد انتقاد برخی کارشناسان و حتی هواداران سیتی قرار گرفته بود و مبلغ انتقال او هم در برخی موارد، مورد تمسخر قرار گرفته بود.

گریلیش اما در فصل جاری رشد محسوسی کرده و به خصوص در نیم‌فصل دوم تبدیل به یکی از باثبات‌ترین بازیکنان سیتی شده است.

گریلیش در بازی مهم هفته گذشته انگلیس مقابل ایتالیا در ترکیب اصلی بود و نمایش خوبی هم داشت. در ترکیب سیتی هم در فصل جاری ۴ گل زده و ۵ پاس گل ثبت کرده است.

در بازی امروز مقابل لیورپول، گریلیش دو بار ضدحمله موثر لیورپول را با دوندگی و مشارکت دفاعی ویژه خود خنثی کرد.

این ویژگی یعنی مشارکت دفاعی، چیزی بود که در بازی گریلیش چندان دیده نمی‌شد و به همین دلیل هم ساوت‌گیت و گواردیولا اغلب از گریلیش به عنوان بازیکن جانشین استفاده می‌کردند.

مقابل لیورپول اما گریلیش یک بازیکن موثر چه در حمله و چه در دفاع بود و وقتی هم اواخر بازی تعویض شد و از زمین بیرون رفت، کارگردان تلویزیونی روی صحنه درآغوش گرفتن گریلیش از سوی گواردیولا و مکالمه چندین ثانیه‌ای این دو تمرکز کرد.

گواردیولا به روشنی از پیشرفت فنی و به تعادل رسیدن گریلیش در دفاع و حمله رضایت پیدا کرده و این چیزی است که ساوت‌گیت را هم خشنود کرده است.