مستندی درباره شروین حاجی‌پور: «بزرگ‌ترین دردهایم به بهترین ترانه‌هایم تبدیل شدند»

از هشت‌سالگی موسیقی را با یادگیری ویولن آغاز کرده و از ۱۲ سالگی هم مشغول آهنگسازی شده است. و بعد به‌ صورت خودآموز گیتار و پیانو را هم یاد گرفته است. 

شروین می‌گوید از بچگی متوجه علاقه‌اش به موسیقی شد و بعد از رفتن به یک کنسرت محلی ویولن به این ساز خیلی علاقه‌مند شد. او می‌گوید از استادانش شنیده که «گوش خوبی» دارد و می‌تواند هارمونی بنویسد و «از آن موقع متوجه شده که یک استعدادی در موسیقی دارد.»

پدرش می‌گوید که پسرش با حداقل‌ها کنار آمده و فردی مستقل است. 

در مستند «تمام من» مادرش هم توضیح می‌دهد که شروین از بچگی درباره موسیقی احساسات خاصی داشت و علاقه‌اش به موسیقی را بروز می‌داد. 

مستند «تمام من» به نام یکی از ترانه‌های شروین است که سه سال پیش بر اساس مصاحبه‌ای با او در شهر خودش بابل، استان مازندران در شمال ایران، ساخته شده است.  

این آهنگ درباره رابطه‌ای عاشقانه است اما برای آنکه در تلویزیون پخش شود از او خواسته شد که آن را به سالمندان تقدیم کند که این تعبیر عاشقانه از آن برداشت نشود. 

شروین از سال ۱۳۹۸ برای بسیاری از خانواده‌های ایرانی شناخته شد. او در مسابقه تلویزیونی استعدادیابی شبکه سه به نام «عصر جدید» شرکت کرد. 

در آن مسابقه شروین رای مردم را به دست نیاورد و برنده نشد. اما امروز به شهرتی رسیده که کم‌تر خواننده ایرانی در این سن به آن دست یافته است. 

او در مستند «تمام من» اتاقش را نشان می‌دهد و می‌گوید برای او «جای مقدسی» است و نسخه اولیه ۹۰ درصد کارهایش را در همین اتاق ساخته است.

حدودا ۱۲ ساله بود که با معلم موسیقی‌اش بحث می‌کرد و معلم از او می‌خواست فقط نت‌های مخصوص ویولن و تمرینش را بزند اما او به قول خودش حوصله‌اش سر می‌رفت و دوست داشت با ساز بازی کند تا آنجا که معلمش او را نزد شخص دیگری فرستاد و شروین متوجه شد که علاقه زیادی به آهنگسازی دارد: «اجرا برایم حوصله‌سربر بود. آهنگسازی هم به خلق و خویم بیشتر می‌خورد و هم اینکه همیشه دوست داشتم یک چیزی خلق کنم. حتی آن موقع خواندن را هم دوست نداشتم.»

شروین حاجی‌پور از یک مقطع شروع کرد به ساختن ملودی و نوشتن ترانه و اتفاقا برای کارهایش مشتری هم پیدا شد. 

توضیح می‌دهد برای آنکه مشتری‌ها ملودی و ترانه را بشنوند با صدای خود کارهای سفارشی را می‌خواند و می‌فرستاد تا اینکه یکی از مشتری‌ها گفت «چرا خودت نمی‌خوانی؟» 

شروین حاجی‌پور می‌گوید از صدایش بدش می‌آمد و نمی‌خواست بخواند «چون خیلی نازک بود». درخواست مشتری برای او انگیزه شد که بیشتر تمرین خوانندگی کند. 

می‌گوید اینکه کل کار تنظیم و ملودی و خوانندگی را یک نفر انجام دهد، کار راحت‌تر می‌شود. مخصوصا آنکه فکر می‌کند فقط دوست دارد ترانه‌های خودش را بخواند و انگار «صدایش فقط برای ترانه‌های خودش مناسب است.

او وقتی با ترانه «برای» جهانی شد که ۲۵ ساله بود و هنگام انجام مصاحبه حتی جوان‌تر هم بود و ۲۲ سال بیشتر نداشت. در مستند «تمام من» می‌گوید مطمئنا سبکش با بالارفتن سن عوض خواهد شد. اما یک چیز هیچ وقت برای او تغییر نمی‌کند. اینکه موسیقی برای او یک معجزه است: 

«شما یک مشکل و دردی در زندگی دارید و تصور کنید که می‌توانید از این درد روی کاغذ، روی پیانو ویولن یک اثر بسازید. بزرگ‌ترین دردها و مشکلات من تبدیل شدند به بهترین آهنگ‌هایم و در آینده هم خواهند شد.»

و همانطور که شروین حاجی‌پور سه سال قبل پیش‌بینی کرده بود، ترانه‌ای که از درد دل او و هزاران ایرانی دیگر برخاست، به بهترین و مشهورترین ترانه‌اش تا کنون تبدیل شد. 

ترانه‌ای که بهزاد بلور، تهیه‌کننده برنامه‌ بلور بنفش بی‌بی‌سی می‌گوید عده‌ای در تلاش هستند تا آن را برای بخش ویژه جوایز گرمی امسال نامزد کنند. جایزه گرمی مانند اسکار موسیقی است و امسال بخشی برای تاثیرگذارترین آهنگ اضافه کرده که فعالان موسیقی می‌خواهند با هشتگ‌های شروین و برای و داغ کردن این هشتگ‌ها ترانه شروین حاجی‌پور را به گرمی معرفی کنند.