معلم افغان که برای شورای بریتانیا کار می‌کرد، نگران جان خود است

زهره یکی از بیش از ۱۰۰ معلمی است که پس از تسلط طالبان در آگوست/اوت ۲۰۲۱ در افغانستان جا ماندند. کار آنها با بریتانیایی‌ها به این معنی است که دیگران آنها را خائن و جاسوس بخوانند.

شهرت آنلاینی‌اش او را در معرض خطر شدید قرار داده است. او با خانواده‌اش مخفیانه زندگی می‌کند و از ترس جان‌شان از جایی به جایی دیگر برای جلوگیری از کشف مکانشان می‌روند.

او توضیح می‌دهد: «من نمی‌توانم آزادانه بیرون بروم، باید ظاهرم را تغییر دهم و باید برقع بپوشم. یک روز ممکن است یک نفر مرا پیدا کند و من واقعاً نمی‌دانم عواقب آن چیست و با چه وضعیتی روبرو خواهم شد.»

طرح اسکان مجدد شهروندان افغان به منظور ارايه یک مسیر امن برای اسکان مجدد در بریتانیا برای شهروندان افغانی که در طول ۲۰ سال حضور دولت بریتانیا در این کشور، در کنار دولت بریتانیا کار کرده‌اند، طراحی شده است.

یک بخش از طرح اسکان مجدد شهروندان افغان در سال اول موسوم به «مسیر سوم»، تعداد ۱۵۰۰ جا برای سه گروه مشخص از جمله معلمان شورای فرهنگی بریتانیا در نظر گرفته است.

با وجود خطراتی که معلمان از جانب طالبان با آن مواجه بودند، شورای بریتانیا تا پنج روز قبل از آخرین پرواز از کابل، آنها را تشویق نکرد تا برای خروج درخواست بدهند.

شورای بریتانیا گفت: «دولت بریتانیا فقط درخواست‌های کارمندان شورای بریتانیا را در نظر گرفت. این دسته شامل کارکنان دفتر ما می‌شد اما نه پیمانکاران ما (که شامل معلمان ما می‌شد). ما همه کسانی را که واجد شرایط درخواست بودند تشویق کردیم که این کار را انجام دهند. می‌دانیم که برخی از پیمانکاران هم تصمیم گرفتند در این مرحله درخواست دهند.»

سخنگوی دادگستری حزب کارگر، دن جارویس، به افغان‌های باقی‌مانده کمک می‌کند.

او به بی‌بی‌سی گفت: «اینها افرادی هستند که به دعوت ما برای خدمت پیش‌قدم شدند. فکر می‌کنم این مایه افتخار است که شبانه روز در تمام بخش‌های دولت تلاش کنیم تا این افراد به مکان امنی برسند. زیرا اگر چنین نکنیم، آن‌ها می‌میرند».

مسئولیت طرح‌های اسکان افغان‌ها میان وزارت دفاع، وزارت خارجه و وزارت کشور بریتانیا تقسیم شده است.

یک سخنگوی وزارت کشور گفت: «بریتانیا یکی از بزرگترین تعهدات را برای حمایت از افغان‌ها در هر کشوری انجام داده است و تا کنون تقریباً ۲۳ هزار نفر از افراد آسیب‌پذیر را به مکان امن آورده‌ایم، از جمله هزاران نفر که واجد شرایط طرح‌های جابه‌جایی افغان‌ها هستند.»

«حمایت از اسکان مجدد افغان‌های واجد شرایط همچنان یک اولویت اصلی است و ما به همکاری با کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، شرکای هم‌فکر و کشورهای همسایه افغانستان برای حمایت از عبور امن آنها در اینجا ادامه می‌دهیم.»

در همین حال، از آخرین باری که زهره از دولت بریتانیا در مورد درخواست خود خبری شنیده است، دو ماه می‌گذرد.

برای او، هر لحظه برای تغییر این وضعیت دیر است. او می‌گوید هنوز امیدوار است: «این فرصتی برای من و همچنین خانواده‌ام خواهد بود، زیرا همه را در معرض خطر قرار داده‌ام؛ پدر و مادرم، خواهر و برادرهایم به خاطر من در خطر هستند. این مسئولیت من است که آنها را به مکان امن ببرم، اما واقعا نمی دانم که آیا طرح اسکان مجدد از اعضای خانواده من حمایت خواهد کرد یا خیر.»