ملیکا بلالی: حکومت ایران به خاطر کشتی گرفتن در اسکاتلند مرا تهدید کرده است

ملیکا بلالی پس از تصمیم به سکونت در اسکاتلند در نوامبر سال گذشته، به انجمن کشتی اسکاتلند پیوست و در مسابقات قهرمانی زنان بزرگسال بریتانیا در منچستر، مدال طلا گرفت. 

او در مراسم اهدای مدال، پلاکارد کوچکی را در دست داشت که روی آن نوشته شده بود: «حجاب اجباری را متوقف کنید،  من حق دارم کشتی‌گیر باشم».

در اعتراضاتی که در حال حاضر ایران را فراگرفته، بسیاری از زنان و دختران  روسری اجباری را از سر برمی‌دارند.

حکومت سعی کرده است آنان را با توسل به زور سرکوب کند و آیت‌الله خامنه‌ای آمریکا و اسرائیل را به سازماندهی “اغتشاشات” متهم کرده است ، ادعایی که منتقدان آن را مردود دانسته‌اند.

خانم بلالی به برنامه گزارش‌های بی‌بی‌سی اسکاتلند  گفته است که از زمانیکه صحبت در مورد حقوق زنان را شروع کرده، تهدیدهایی از سوی دولت ایران در شبکه‌های اجتماعی علیه او منتشر شده است.

او گفت: «آنها سعی کردند محل زندگی مرا پیدا کنند و بفهمند با چه کسانی تمرین می‌کنم. اما به لطف پلیس در اسکاتلند… من با خیال راحت زندگی می‌کنم، در یک مکان امن تمرین می‌کنم و از همه نوع امنیت برخوردارم».

او گفت «از اولین باری که در مسابقات منچستر دوبنده کشتی پوشیدم،  خانواده‌ام دیگر با من صحبت نکرده، فکر می‌کنم از این کار من خجالت کشیده‌اند».  

او گفته است: «اما من خوشحالم چون تصمیم گرفتم این طور باشم. این تهدیدها مرا قوی‌تر می‌کند. وقتی تهدیدهایی از سوی دولت ایران دریافت می‌کنم، مطمئن می‌شوم راه درستی را انتخاب کرده‌ام چون اگر  اشتباه کرده بودم، دلیلی نداشت آنها مرا تهدید کنند؟»

پلیس اسکاتلند گفته است که در ماه ژوئیه، از تهدیدهای آنلاین مطلع شده و افزوده که: «تحقیقات لازم صورت گرفته و یک برنامه حفاظت و امنیت به اجرا گذاشته شده است».

خانم بلالی که در شهرکرد در استان چهارمحال و بختیاری به دنیا آمده است، می‌گوید که پدر و مادرش او را از سن پنج سالگی به پوشیدن حجاب مجبور کردند.

او همچنین گفت که  علیرغم اینکه اینکه کشتی یک  سنت در میان مردان خانواده اوست، به دلیل زن بودنش اجازه نداشت این وزرزش  را دنبال کند.

در سال ۲۰۱۸  فدراسیون کشتی ایران یک تیم زنانه تاسیس کرد  و خانم بلالی به آن پیوست هرچند مجبور بود با لباسی که تمام بدنش را می‌پوشاند و پوشیدن شورت و تی‌شرت روی آن کشتی بگیرد.

او می‌گوید که دنبال کردن آزادانه این ورزش دلیل اصلی او برای ترک کشورش بود. 

او گفت: «موضوع فقط لباس پوشیدن نیست. شما لباسی را می‌بینید که تن را می‌پوشاند، و یک روسری که سر را می‌پوشاند، اما این فقط لباس نیست، شما ذهن خود را هم پوشانده‌اید».

ملیکا می‌گوید «اما وقتی اینجا هستم و دوبنده می‌پوشم، احساس آزادی می‌کنم، نه فقط به خاطر اینکه برای  کشتی گرفتن راحت هستم چون سه لایه لباس تنم نیست،  بلکه به این دلیل که آزاد فکر می‌کنم، آزاد هستم  چیزی  بسازم که متعلق به من است».

خانم بلالی که اکنون در ادینبورگ زندگی می‌کند، بین دو احساس متفاوت قرار گرفته است.

اگرچه او اذعان دارد که دریافت تهدید «وحشتناک» است، اما احساس می‌کند می‌تواند  از یک مکان در اسکاتلند و با امنیت نسبی حرفش را بزند.

مشاهده هموطنانش که در خیابان‌های کشورشان با خشونت روبرو هستند برایش دردناک است اما می‌گوید باعث افتخار او هم شده است به خصوص وقتی زنان جوان‌تر را در خط مقدم اعتراضات می‌بیند.

خانم بلالی اخیرا در همسویی با این حرکت اعتراضی، در تجمعی در میدان جورج گلاسکو، موی سر خود را تراشید. 

این زن جوان در مورد آینده می‌گوید که ورزش یک سکوی مهم در اختیار او گذاشته است.

او حداقل دو بار در روز تمرین می‌کند و امیدوار است در نهایت برای تیم کشتی بریتانیا در سطح بین‌المللی رقابت کند.

اما صدای فزاینده ناآرامی زنان در ایران نیز او را تشویق کرده به حرف زدن ادامه دهد.

او گفت: «قدرت آنها، انرژی و توان من را برای کسب مدال طلای بعدی را افزایش می‌دهد».

ملیکا در مورد قهرمانی در عرصه وسیعتر می‌افزاید: «هدف فقط  کسب مدال طلا نیست، بلکه  سکو و تریبونی است که از آن استفاده و در مورد چیزی مهم صحبت کنم،  هرچه آن سکو بزرگ باشد، صدای من رساتر خواهد بود» و تاکید می‌کند که «قدرتم را از وطنم کسب می‌کنم».

او می‌گوید “من ۱۸ سال در ایران زندگی کردم، اما در واقع زندگی نداشتم. هیچ احساسی نداشتم و فقط  وقتی ایران را ترک کردم و  به اسکاتلند آمدم شروع کردم به فکر کردن و با فکر کردن زنده‌ام».