ناپولی در آستانه قهرمانی پس از ۳۳ سال؛ انگار روح مارادونا در شهر دمیده است

قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا چه؟ دنیله بلینی می‌گوید: «در آنصورت قطعاً آسمان به زمین آمده و معجزه رخ داده است.»

تمهیداتی برای برگزاری جشن در روز چهارم ژوئن، آخرین روز فصل در نظر گرفته شده است. اما انتظار اهالی ناپل برای اولین جشن قهرمانی پس از دیگو مارادونا ممکن است چند هفته زودتر به پایان برسد. ناپولی با کسب پانزده امتیاز از ده بازی باقی‌مانده، قهرمانی خود را مسجل خواهد کرد، حتی اگر لاتزیو رده دومی تمام بازی‌هایش را ببرد.

در تمام مناطق ناپل، از مرکز تاریخی شهر تا ورزشگاه دیگو آرماندو مارادونا در فوری‌گروتا و حتی فراتر از آن، خیابان‌ها با حلقه‌های گل آبی و سفید تزئین شده‌اند. ساختمان‌ها و پله‌ها نیز به همین شکل رنگ‌آمیزی شده‌اند.

ماکت‌هایی مقوایی از بازیکنان تیم در اندازه واقعی در یکی از میادین شهر نصب شده و در تمام کوچه‌ها پیراهن‌های باشگاه از بندهای رخت آویزان و پوسترهای بازیکنان بر در و دیوار نصب شده‌اند. جوانان برای خرید ساندویچ مشهور پانیوی با رنگ‌های آبی و سفید ناپولی در ساندویچ‌فروشی محبوب مولیکا سنزا صف می‌کشند.

تمامی هتل‌ها برای چند ماه آینده تقریباً پر شده‌اند. خارجی‌ها و هواداران فوتبال که مجذوب داستان ناپولی شده‌اند در کنار سایر گردشگرانی که به طور اتفاقی در این روزهای تاریخی راهی ناپل شده‌اند، همگی می‌خواهند با مردم این شهر جشن بگیرند. در حقیقت موفقیت ورزشی این شهر، رونق گردشگری را نیز برایشان به همراه آورده است.

آنجلو فورجونه که نویسنده‌ای اهل ناپل است، می‌گوید: «ناپل لحظه‌ای از خودشناسی و کشف مجدد عظمتش را تجربه می‌کند.»

هنگامی که مارادونا در سال ۱۹۸۷ موجب قهرمانی ناپولی و کسب اولین اسکودتو شد، هواداران بنری را در خارج از بزرگترین قبرستان شهر نصب کردند که روی آن خطاب به درگذشتگان نوشته شده بود: «شما نمی‌دانید چه چیزی را از دست داده‌اید.»

و حالا جوانان شهر این فرصت را دارند که خود چنین لحظه باشکوهی را تجربه کرده و به خاطر بسپارند.

وینچنزو کریدندینو از تلویزیون کالچوناپولی می‌گوید: «در سال ۱۹۹۰ شش ماهه بودم، اما با تماشای ویدئوکاست‌های دیگو مارادونا، بزرگ شده‌ام. حالا این اسکودتو هم مانند پیوندی مجدد با آن زمان است.»

ادای احترام به بازیکنان لوچانو اسپالتی، سرمربی تیم، با آثار هنری بی پایان از مارادونا در هم آمیخته است. او را می‌توانید همه جا و در هزارتوی جذاب و پر هرج و مرج ناپل ببینید، پشت میله پنجره‌ها، روی خودروها، روی بیلبوردها و نقاشی‌های دیواری غول‌پیکر روی دیوارهایی که حتی در حال فرو ریختن هستند.

در بار نیلو، تار موی مارادونا به عنوان بخشی از «زیارتگاه» او قرار داده شده است. در یک موزه زیرزمینی، وسایلی که پسر خدمتکار مارادونا هنگام رفتن او از این شهر جمع‌آوری کرده، به نمایش گذاشته شده است.

ماریا روبرتا دی ایسو، هوادار ۲۳ ساله می‌گوید: «مارادونا اینجا مثل خداست. او به مردم امید داد. ناپلی‌ها خود را در مارادونا می‌بینند.»

زمانی که مارادونا در ژوئیه ۱۹۸۴ از بارسلونا با مبلغی که در زمان خود یک رکورد محسوب می‌شد به ناپولی آمد، هنوز آثار زلزله چهار سال قبل که تقریباً ۲۵۰۰ نفر را کشته بود، در این شهر به چشم می‌خورد. دشمنی بین کامورا یا همان مافیای محلی بیشتر از همیشه بود، نرخ بیکاری بسیار بالا و بانک ناپل در آستانه ورشکستگی بود.

به گفته فورجونه: «در آن وضعیت اسفبار ناپل، تیم ناپولی با کمک سیاستمداران محلی توانست قوی‌ترین و گران‌ترین فوتبالیست‌های جهان را جذب کند و به اوج برسد.»

مارادونا برای ناپل همه چیز و ناپل برای او همه چیز بود. این شهر ارتباط ویژه‌ای با پسر طلایی خود برقرار کرد، نه تنها به این دلیل که او باعث دو قهرمانی سری آ و یک جام یوفا شده بود، بلکه به این دلیل که آنها او را از خود می‌دانستند. او مخالف سیستم بود و اصول و دغدغه‌هایی مشابه آنها داشت.

کریدینو توضیح می‌دهد: «مارادونا به خوبی می‌دانست چه بگوید و چگونه رفتار کند تا قلب مردم ناپل را به دست آورد.»

فرانچسکو کارینانی، کارشناس فرهنگی می‌گوید: «مارادونا، با وجود آنکه گفته می‌شود با مافیای ناپل در ارتباط بوده، اما توانست با قهرمانی در لیگ، عدالت را برای مردم شهری که سال‌ها، بیش از یک قرن پس از اتحاد ایتالیا، با شمال اختلاف داشتند، به ارمغان آورد.

پائولو سیمینو، یکی از طرفداران ناپل می‌گوید: «او مشکلات زیادی در زندگی‌ شخصی داشت، اما در ناپل او را فقط به نیکی و مرد همیشه پیروز به یاد می‌آوریم؛ به ویژه پس از پیروزی جنوب در مقابل شمال.»

از زمانی قهرمانی ناپولی با مارادونا، کارکا، چیرو فرارا و جان‌فرانکو زولا جوان در سال ۱۹۹۰، هیچ باشگاهی در جنوب رم موفق به قهرمانی در سری‌آ نشده است و ناپلی‌ها سال‌ها طعنه‌های خصمانه رقبای شمالی خود تحمل کرده‌اند.

به گفته بلینی، گوینده ورزشگاه ناپولی: «مردم اینجا در درجه اول ناپولی و بعد ایتالیایی هستند. آنها زبان، فرهنگ و تاریخ خود را دارند. ناپل زمانی پایتخت پر رونقی در اروپا بود و همچنان نیز شهری با معماری جذاب، کاراواجو و پیتزا است.»

ورشکستگی مالی و سقوط به دسته‌ پایین، پس از سال‌های پرافتخار باعث ناامیدی هواداران نشد و آنها در کنار تیم خود باقی ماندند. برای مثال در یک بازی در دسته سوم در فصل ۵-۲۰۰۴ بیش از پنجاه هزار نفر به ورزشگاه رفتند.

النا لوپرستی، روزنامه‌نگار می‌گوید: « فوتبال برای شهر ما بسیار مهم است. البته فوتبال در این شهر فقط یک ورزش نیست، بلکه ابزاری اجتماعی و عامل توسعه جامعه است.»

آئورلیو دی‌لورنتیس که تهیه‌کننده فیلم بود، از فرصت استفاده کرد و در سال ۲۰۰۴ باشگاه را خرید تا دوباره ناپولی را که چهارمین باشگاه پر طرفدار ایتالیا پس از یوونتوس، میلان و اینتر است، به سطح اول فوتبال اروپا بازگرداند.

به گفته کریدندینو: «چتر نجات دی‌لورنتیس در این پرش، عشق مردمی بود که همیشه آماده حمایت از تیم خود هستند و با شور و اشتیاق بسیار به استادیوم می‌روند.»

به گفته فورجونه، ناپل یکی از معدود کلان شهرهای اروپایی است که فقط یک باشگاه دارد و پیروزی ناپولی پیروزی تمام مردم شهر است که عمر خود را در آن گذرانده‌اند.»

چیمینو می‌گوید: «در ناپل، فوتبال همه چیز مردم است. شادی است، عشق است، لذت است، غم است، راهی برای فرار از مشکلات روزمره و بهانه‌ای برای خوشگذرانی و جشن مردم در کنار هم است.»

ویژگی دوران دی‌لورنتیس، جذب هوشمندانه بازیکنانی چون ادینسون کاوانی، اسکیل لاوتزی، جورجینیو، گونزالو ایگواین و در کنار آن فروش سودآور چند بازیکن دیگر و البته ناکامی در رسیدن به قهرمانی بود.

تابستان گذشته و پس از ناکامی مجدد در قهرمانی، هواداران دوآتشه تیم قول دادند در صورتی که اسپالتی تیم را ترک کند، فیات پاندا او را که دزدیده بودند، سالم برگردانند.

کریدندینو، روزنامه‌نگار با خنده می‌گوید: «البته حالا او سزاوار یک فراری است، نه یک فیات پاندا.»

اسپالتی اهل ناپل نیست، اما شور و شوق او مانند اهالی ناپل است. پس از اخراج از اینتر، او دو سال را در مزرعه‌اش در توسکانی گذراند و سپس به ناپولی آمد. اکنون او تمام وقتش را در زمین تمرین می‌گذراند و بی‌وقفه برای کسب اسکودتو تلاش می‌کند.

اگر مارادونا چهره اصلی قهرمانی قبلی ناپولی بود، این بار قهرمانان ناآشنا هستند. بازیکنانی که با زیرکی مدیر ورزشی تیم، کریستیانو جونتلی جذب شده‌اند و تحت مربیگری اسپالتی رشد کرده و ستاره شده‌اند.

کریدندینو می‌گوید: «نقش اصلی را در این میان جونتلی ایفا کرد، حتی با اینکه برخی از هواداران از فروش ستاره‌های مطرحی چون کالیدو کولیبالی، لورنزو اینسینیه و دریس مرتنز در سال گذشته از دست او ناراحت بودند.»

چیمینو می‌گوید: « جونتلی بود که خویچا کواراتسخلیا، ویکتور اوسیمن و کیم مین جائه را کشف کرد و بعد اسپالتی استعداد آنها را پرورش داد و شخصیت آنها را ساخت. اسپالتی می‌تواند بازی مناسب را از بازیکنان خود بگیرد. استانیسلاو لوبوتکا، هافبک اهل اسلواکی ناپولی اکنون شبیه اینیستا و ژاوی بازی می‌کند.»

در روز بازی با میلان، خارج از استادیوم مارادونا، بچه‌ها نقاب گلزن برتر تیم، اوسیمن را به صورت و پرچم‌های گرجستان را برای حمایت از کواراتسخلیا در دست داشتند. پیراهن‌های بوکا و آرژانتین نیز به چشم می‌خورد و اگر بازیکنی شبیه به مارادونا در این تیم باشد، قطعاً کسی جز کواراتسخلیا ۲۲ ساله نیست.

او تابستان گذشته از دینامو باتومی به ناپولی آمده و به درستی لقب «کوارادونا» را گرفته است. البته چیمینو او را بیشتر شبیه به جان‌لوئیجی لنتینی در تورینو یا کاکا در میلان می‌داند.

کریدندینو می‌گوید: «او در زمین فوق‌العاده غیرقابل پیش‌بینی است. اما اگر مارادونا خدا بود، کواراتسخلیا پاپ است. زیرا نگرش و شخصیتی کاملاً متفاوت با ماردونا دارد، کاملاً متفاوت.»

با وجود تیمی از بازیکنان بسیار با استعداد، ناپولی در بازی مقابل میلان، بدون اوسیمن مهاجم خود که در این فصل ۲۱ گل زده است، مردی که اسپالتی او را اژدهای دو سر می‌نامد، تیمی از هم گسیخته بود و با نتیجه ۴-۰ شکست خورد.

همه فکر می‌کردند میلان براحتی قهرمانی را تقدیم به ناپولی خواهد کرد. اما در عوض یادآوری کردند که بازی مرحله یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا که بین آنها برگزار خواهد شد، بازی راحتی برای ناپولی نخواهد بود.

به گفته کاریگنانی: «دی‌لورنتیس رابطه بسیار پیچیده‌ای با شهر دارد، با اینکه هواداران رابطه خوبی با او ندارند و نماینده قدرت و حکومت می‌دانند، اما باید بگویم که فوق‌العاده موفق بوده است. به‌عنوان یک تاجر بزرگ، شور و شوق را به شهر آورده و نگاه کارآفرین خود را در تیم حاکم کرده تا این تفاوت بزرگ را ایجاد کند.

در چند هفته آینده، هواداران و هیئت مدیره، اولین قهرمانی ناپولی پس از سه دهه را جشن خواهند گرفت. آنها سال‌هاست که خواهان این لحظه از فرشته محافظ شهر خود، سن جنارو هستند و بارها روح مارادونا را فراخوانده‌اند.

دی ایسو می‌گوید: «این یک مهمانی بی‌نظیر در سراسر شهر خواهد بود و تمام میادین پر از جمعیت خواهد شد.»

کاریگنانی اضافه می‌کند: «اکنون نوبت ماست که از این قهرمانی لذت می‌بریم. لذتی که ارزش مدتها انتظار طولانی را داشت.»