همراه با خانواده کیم‌؛ تلویزیون کره شمالی در یک روز معمولی چه پخش می‌کند؟

جدا از ستایش لحظه به لحظه و مداوم از خاندان کیم، که از زمان تأسیس کشور در سال ۱۹۴۸ بر آن حکومت کرده است، بینندگان تفاوت‌های زبانی قابل توجهی را مشاهده می‌کنند که محصول دو فرهنگ یکسره متفاوت و سبک‌های بسیار متفاوت حکومت در دو کره است.

از سوی دیگر، مردم کره‌شمالی‌ همچنان – زیر سایه تهدید مجازات شدید – از تماشای رسانه‌های تولید خارجی، که به رغم محدودیت‌ها از طریق کارت‌های حافظه دیجیتال به کشور قاچاق می‌شوند، منع می‌شوند.

بینندگان تلویزیون مرکزی، شبکه اصلی، برنامه‌هایی متشکل از داستان‌ها و خاطرات جنگی را در ایام آمادگی کشور برای تعطیلی روز پیروزی، به مناسبت سالگرد آتش‌بس سال ۱۹۵۳ در پایان جنگ، دیدند. اینها به معنای حمله مداوم به ایالات متحده است که به عنوان متجاوز در جنگ کره و دشمن اصلی کشور معرفی می‌شود.

این برنامه‌ها شامل مصاحبه با سربازان سابق است که از دولت به خاطر مراقبت از آنها در دوران سالخوردگی ستایش می‌کنند.

مستندهایی در مورد «جنایت»‌های ادعایی ایالات متحده، و فیلم‌های جنگی، نمایش‌های عاطفی و هیجانی از ایثار و ادای وظیفه در طول جنگ کره، اغلب تحت هدایت فرضی رهبر سابق کره شمالی، کیم جونگ ایل ساخته می‌شوند.

در روزی که مانیتورینگ به تماشای تلویزیون نشست، ملودرام «فرمانده جوخه برانکارد» نشان داده شد که شجاعت زیر آتش یک پزشک زن و همرزمانش در طول جنگ کره را نشان می‌داد و او در نهایت به درجه ارشد رسید.

برنامه روز همچنین مملو از فیلم‌های اطلاع‌رسانی در مورد کووید بود، زیرا این کشور با شیوعی روبرو شده است که به گفته آن ۴.۷ میلیون نفر را مبتلا کرده است. برخی توصیه‌ها فایده چندانی ندارند، مانند غرغره کردن با آب نمک برای جلوگیری از بیماری و مبارزه با آن.

تماشاگران همچنین نیمه دوم یک بازی لیگ فوتبال فرانسه در ماه آوریل را دیدند. تلویزیون مرکزی اغلب فیلم‌های ورزشی را از سایر پخش‌کننده‌ها سرقت می‌کند و با لوگوی اصلی تار شده پخش می‌کند.

آنها معروف‌اند که مسابقات سری آ ایتالیا، لیگ برتر انگلیس و لیگ قهرمانان اروپا را معمولاً هفته‌ها یا ماه ها پس از بازی پخش می‌کنند.

پخش برنامه‌ها در این روز خاص با یکی از سرودهای میهن پرستانه به پایان رسید.

این یکی در تمجید از «پیروزی» بر ایالات متحده و مملو از تصاویر نظامی بود. سپس به دنبال آن تکرار اخبار اصلی، سرود ملی و سپس سیگنال آزمایشی پخش شد.

جدای از تعطیلات و دیگر مناسبت‌های خاص، تلویزیون مرکزی الگویی دارد که سال‌هاست به سختی تغییر کرده است.

پخش برنامه‌های یک روز معمولی معمولا از حدود ساعت ۳ بعد از ظهر شروع می‌شود و در ساعت ۱۱ شب به پایان می‌رسد، اما از زمان شروع شیوع کووید در کشور، برنامه‌ها از ساعت ۹ صبح آغاز می‌شود تا امکان پخش بیشتر فیلم‌های اطلاع‌رسانی بهداشتی را فراهم کند.

معمولاً، محتوای روزمره تقریباً به طور کامل به ترویج ارزش‌های حکومتی کره مبنی بر خودکفایی نظامی در درجه اول، و ستایش از خاندان حاکم کیم به عنوان راهنمایان کشور در جهانی آشفته و کاملا خصمانه اختصاص دارد.

این‌ها شامل فیلم‌های مستند در مورد خانواده کیم، تمجید از بخش‌های نظامی، کشاورزی و صنعتی؛ کنسرت‌های گروه نظامی؛ و فیلم‌های مورد تایید دولت ساخت داخل، چین یا شوروی است.

بخش‌های خبری، که روزانه دو بخش از آنها پخش می‌شود، همیشه با اخبار مربوط به فعالیت‌های کیم جونگ اون آغاز می‌شود، و سپس به سراغ نمونه کارهای کمونیستی در صنعت و کشاورزی می‌رود. این قلمرو «بانوی صورتی» معروف، ری چون هی است، اما او تنها گوینده خبر نیست – زمانی که «ری» نیمه بازنشسته برای موقعیت‌های خاص لازم نباشد، حداقل چهار نفر هستند که وظایف معمولی را انجام می‌دهند.

کودکان روزانه حدود ۳۰ دقیقه برنامه دارند. معمولاً یک کارتون که مبارزه یا همکاری ملی را از طریق شخصیت‌های شروری که به طور کامل مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرند، به شکلی نه چندان نامحسوس به تصویر می‌کشد و به دنبال آن یک برنامه آموزشی پخش می‌شود.

مشخص نیست تغییرات پیشنهادی در قوانین امنیت ملی کره جنوبی چه معنایی خواهد داشت.

مارتین ویلیامز، کارشناس رسانه‌ای از وب‌سایت فناوری کره شمالی، می‌گوید مشخص نیست که آیا سئول به پارازیت‌ سیگنال‌های پخش شمالی، به‌ویژه سیگنال‌هایی که از ایستگاه‌های تبلیغاتی به طور خاص برای مخاطبان در جنوب برنامه پخش می‌کنند، پایان خواهد داد یا نه.

آقای ویلیامز به بی‌بی‌سی گفت، بعید است که کره شمالی با پایان دادن به پارازیت و ممنوعیت کامل تماشای محتوای رسانه‌های خارجی اقدام متقابل کند. در حالی که تلویزیون کره جنوبی توسط بینندگان در شمال، که در حال حاضر به جرم تماشای محتوای دیجیتالی قاچاق با خطر حبس مواجه هستند، مخفیانه مشاهده می‌شود بعید است که تلویزیون کره شمالی فراتر از کنجکاوی صرف بازار زیادی در جنوب داشته باشد.

ویلیامز می‌گوید: «اگر آزادانه اجازه داده می‌شد، همه مردم کره شمالی تلویزیون‌هایشان را روی شبکه‌های کره جنوبی تنظیم می‌کردند، اما تصور اینکه تلویزیون کره شمالی به چیزی تبدیل شود که مردم به طور مرتب در جنوب تماشا کنند، دشوار است. کیفیت تولید بسیار پایین‌تر از رسانه‌های کره جنوبی است و پرستش مداوم خانواده کیم و حزب کارگران کره احتمالا خسته کننده خواهد بود.»

از نظر فنی، سرویس ماهواره‌ای اصلی تلویزیون مرکزی در چایناست در حال حاضر در جنوب مسدود شده است زیرا از همان فرکانس خدمات تلفن فایو-جی کره جنوبی استفاده می‌کند. همچنین یک فید رمزگذاری شده روی ماهواره‌ای وجود دارد که به طور گسترده در کره جنوبی استفاده می‌شود، اما برای شرکت‌ها و سازمان‌های مطبوعاتی که مجبور به پرداخت اشتراک هستند در نظر گرفته شده است و کاربران برای مشاهده برنامه‌ها به یک مجوز دولتی نیاز دارند.

در نظر، برای اینکه یک کانال را بشود به رایگان روی آنتن فرستاد، گردانندگان ماهواره باید رمزگذاری آن را خاموش کند.

همچنین یک مانع زبانی جزئی وجود دارد. در حالی که هر دو کشور به زبان کره‌ای صحبت می‌کنند، گویش‌ها در ۷۴ سال پس از تقسیم به طور قابل توجهی از هم دور شده‌اند، زیرا شمال و جنوب تحت تأثیر فرهنگ‌های کمونیستی و غربی قرار گرفتند.

این بدان معناست که حتی کلمات روزمره مانند «شامپو» و«دوست» نیز متفاوت هستند. آنها حتی نام‌های مختلفی برای شبه جزیره کره و زبان کره‌ای دارند.

این مسئله مشکلاتی را برای فراریان شمالی ساکن در جنوب و همچنین پخش کننده‌هایی مانند سرویس کره‌ای بی‌بی‌سی که برنامه‌هایی را با هدف شنوندگان در سراسر شبه جزیره پخش می‌کند، ایجاد می‌کند.

سه شبکه تلویزیونی دیگر در شمال وجود دارد – فرهنگی، آموزشی و ورزشی، اما آنها فقط از طریق یک سرویس کابلی به نام منبنگ (Manbang) در دسترس هستند که برنامه‌های درخواستی نیز دارد.

«سرویس پخش مرکزی کره‌ای» دولت همچنین چندین ایستگاه رادیویی را در نسخه‌های ملی و منطقه‌ای اداره می‌کند. اینها عمدتاً شامل موسیقی مورد تایید حکومت، با بخش‌های خبری و سخنرانی‌های تبلیغاتی هستند.

در رسانه‌های چاپی، هشت صفحه معمول روزنامه دولتی رودونگ سینمون در مکان‌های عمومی قرار می‌گیرد تا مردم آن را در مسیر کار مطالعه کنند – نسخه‌های چاپی نیز به طور گسترده در دسترس هستند. برای افراد کنجکاو، این روزنامه به همراه خبرگزاری دولتی کی‌سی‌ان‌ای در اینترنت نیز در دسترس است.

در مورد اینترنت، میلیون‌ها نفر از مردم کره شمالی از طریق خدمات تلفن همراه تری-جی به وب دسترسی دارند، اما این گزینه‌ای است که فقط به منابع داخلی محدود می‌شود. بازی‌های تلفن همراه مانند «نبرد شدید فوتبال» و «عملیات پاکسازی یانکی» نیز محبوب هستند.