کانادا به خاطر بحران مسکن، به فکر محدود کردن ورود دانشجویان خارجی است

واکنش به اظهارات آقای فریزر سریع بود. دانشگاه‌ها از این فکر انتقاد کردند و استان کبک نیز به آن معترض بود و گفت که تلاش برای محدود کردن دانشجویان بین‌المللی را رد خواهد کرد.

کانادا در سال ۲۰۲۲ بالاترین تعداد دانشجویان بین‌المللی را داشته است – بیش از ۸۰۰ هزار نفر که ۷۵ درصد افزايش نسبت به پنج سال پیش داشته است.

پس از اظهارات آقای فریزر، مارک میلر وزیر مهاجرت گفت که کانادا نگاهی نیز به اهداف مهاجرت خود خواهد داشت تا ببیند آیا این امر اثری بر بحران مسکن دارد یا نه.

کانادا قول داده است که پذیرای ۱.۵ میلیون مهاجر جدید تا سال ۲۰۲۵ باشد – ولی پرسش‌هایی در این باره مطرح شده است که چطور تازه‌واردان را با این آهنگ بپذیرند اگر قرار باشد جایی برای اسکان‌شان نباشد.

ولی صاحب‌نظران می‌گویند محدود کردن ورود افراد تازه اثر چندانی بر حل این مشکل نخواهد داشت.

برای بسیاری در کانادا، تقلا برای پرداخت وام مسکن یا اجاره واقعیتی مداوم است.

در ماه اوت، قیمت میانگین خانه در کاناداد حدود ۷۵۰ هزار دلار کانادا بوده است. این نسبت به سال ۲۰۰۰، افزايشی ۳۶۰ درصدی را نشان می‌دهد که در آن زمان میانگین قیمت ۱۶۳ هزار دلار بود.

مسئله به طور خاص در شهرهای بزرگی مثل تورنتو وخیم‌تر است که در آن برای خانه داشتن به درآمد سالانه شش رقمی نیاز است. در تورنتو و ونکوور خانه‌ها معمولاً به قيمتی بیش از ۱ میلیون دلار کانادا به فروش می‌روند.

بر اساس فهرست استطاعت مسکن جمعیتی بین‌المللی دموگرافیا، این دو شهر خیلی اوقات در زمره ۱۰ مکان برتر جهان هستند که زندگی در آنها از همه گران‌قیمت‌تر است و در کنار شهرهایی مثل هنگ‌کنگ و سانفرانسیسکو قرار دارند.

اجاره نیز در شهرهای مهم کانادا روز به روز گران‌تر می‌شود. ميانگین اجاره برای یک آپارتمان یک خوابه در تورنتو ۲۵۰۰ دلار کاناداست – که از سال گذشته ۲۵ درصد افزايش داشته است.

در سال‌های اخیر کسانی که در شهرهای کوچک‌تری در کانادا زندگی می‌کنند نیز شروع به احساس این بحران کرده‌اند.

این ماجرا مشکلی دیرپا در سطح ملی است و یکی از مشکلاتی است که سیاست‌مداران در تمام سطوح دولت، بارها وعده‌ حل آن را در طی دهه گذشته داده‌اند.

یکی از علل این بحران، مشکل کمبود مسکن است که چون افزايش جمعیت – عمدتاً به خاطر مهاجرت – از تعداد خانه‌هایی که ساخته می‌شود بیشتر است.

به گفته سازمان ملی مسکن کشور، کانادا باید ۵.۸ میلیون خانه تازه، از جمله دو میلیون واحد استیجاری، تا سال ۲۰۳۰ بسازد تا مشکل حل شود.

این یعنی حدود سالی ۸۲۸ هزار خانه – بیش از سه برابر ۲۶۰ هزار خانه ساخته‌شده در سال ۲۰۲۲.

در سال‌های اخیر، دولت سعی کرده است راهکارهای مختلفی را برای حل مسئله امتحان کند.

از جمله ممنوعیتی برای مالکیت خارجی از ماه ژانویه قایل شده‌اند تا رقابت را در بازار کمتر کنند.

پل کرشاو، استاد سیاست‌گذاری عمومی و بنیان‌گذار یک اندیشکده مسکن می‌گوید که هر چند مالکیت خارجی و افزايش جمعیت سهمی در مشکلات مسکن کانادا دارند، نسبت دادن مشکل صرفاً به این عوامل، «دنبال مقصر ساده گشتن است».

او می‌گوید: «این‌ها اهدافی ساده هستند چون اجازه می‌دهد بقیه ما و کانادا فکر کنیم که ما درگیر این مشکل نیستیم ولی هستیم.»

پروفسور کرشاو اشاره کرد که صاحبان خانه فعلی از افزایش قیمت ملک سود می‌برند که به فرهنگ نابرابری بین صاحبان و افراد بدون خانه دامن می‌زند.

بنا به آمار و ارقام سال ۲۰۲۰ که مرکز آمار کانادا منتشر کرده است، صنعت املاک – شامل خرید، فروش و اجاره واحدها – بیشترین سهم تولید ناخالص داخلی کانادا به طور کلی را به میزان ۱۳ درصد دارد.

این یعنی که این بخش پیش‌راننده بزرگی برای رشد اقتصادی و فرصت سرمایه‌گذاری سود‌آوری برای کسانی است که قادر به مشارکت در آن هستند.

پروفسور کرشاو می‌گوید که او اعتقاد دارد بعید است اوضاع تغییر بکند مگر اینکه کانادایی‌ها مسکن را به شکل «اول خانه و بعد سرمایه‌گذاری» ببیند.

برای دانشجویانی بین‌المللی مثل امین اینکه یافتن خانه مقرون‌به‌صرفه خارج از دانشگاه موانعی دارد، چیز پنهانی نیست.

این فارغ‌التحصیل سی ساله که به تازگی دکتری‌اش را در رشته مهندسی پزشکی زيستی در دانشگاه تورنتو تمام کرده است، به بی‌بی‌سی گفت که گاهی از دانشجویان خارجی خواسته می‌شود که شش ماه اجاره را پيش بدهند چون سابقه اعتبار مالی در کشور ندارند.

او می‌گوید از زمانی که او تحصیلات‌اش را در سال ۲۰۱۶ آغاز کرده است، قیمت اجاره‌ها فقط زیادتر شده‌اند.

امین گفت: «بیشتر دانشجویان بین‌المللی متکی به منابع مالی خودشان هستند و با مبالغ بالایی که برای شهریه آموزشی‌شان می‌دهند، واقعاً فشاری مالی به آنها وارد می‌کند.»

او می‌گوید که به رغم این دشواری‌ها معتقد است که زندگی در تورنتو که حالا در آن کار می‌کند مزایای زیادی هم دارد.

او هشدار داد که کاهش دادن تعداد دانشجویان بین‌المللی در کانادا می‌تواند اثرات مضری داشته باشد.

او گفت: «دانشجویان بین‌المللی که در کانادا دنبال آموزش عالی هستند وقتی که فارغ‌التحصیل می‌شوند بيشتر در این کشور ادغام می‌شوند که باعث می‌شود سرمایه‌ای ارزشمند برای رشد اقتصادی درازمدت کانادا بشوند.»

«دولت کانادا باید در هر برنامه‌ مهاجرتی اینها را اولویت‌بندی کند … نه اینکه به خاطر مشکلات تاریخی مسکن در این کشور آنها را مجازات کند.»

نهاد «دانشگاه‌های کانادا» که نماینده ده‌ها دانشگاه در سراسر کشور است گفته است که ربط دادن دانشجویان بین‌المللی به بحران مسکن کشور «عمیقاً نگران‌کننده است.»

پروفسور کرشاو گفت که مسکن یک مسئله پیجیده است و دولت باید رهیافتی چند جانبه برای حل آن داشته باشد.

این شامل رسیدگی به عرضه مسکن و ارزان بودن آن است ولی این نیز باید در نظر گرفته شود که املاک و مستغلات چقدر برای ثروت کانادا مهم هستند.

او گفت: «اگر این پاسخ‌ها روشن نباشد، اجازه داده‌ایم سیاست‌های ما در تعارض با اهداف‌مان کار کنند – و این دقیقاً یکی از اتفاق‌هایی است که الآن دارد رخ می‌دهد.»